Τοποθέτηση Έρματος

Μετά την ολοκλήρωση της καρένας, σειρά είχε η τοποθέτηση έρματος (σαβούρας).

Τα παλιά χρόνια στα περάματα δεν έβαζαν έρμα επειδή ήταν φορτηγά πλοία και τις περισσότερες φορές ταξίδευαν φορτωμένα μέχρι πάνω - από εκεί και η έκφραση «φορτωμένο μέχρι τα μπούνια» - κι έτσι δεν χρειάζονταν σαβούρα αφού συνήθως μετέφεραν τοπικά προϊόντα από ένα τόπο στον άλλο. Για παράδειγμα, φόρτωναν καρπούζια από τη Ζαχάρω Πελοποννήσου και τα πήγαιναν στις Σποράδες, από εκεί φόρτωναν αχλάδια ή δαμάσκηνα να τα μεταφέρουν είτε πίσω στην Πελοπόννησο είτε κάπου αλλού. Και ούτω καθ’ εξής. Αν παρόλα αυτά σε κάποιο ταξίδι δεν έβρισκαν ναύλο επιστροφής - κάτι που δεν συνέβαινε συχνά - πήγαιναν σε μια παραλία με κροκάλες (μεγάλα βότσαλα) και φόρτωναν το καΐκι με αυτές. Το σκάφος έπρεπε πάντα να είναι φορτωμένο, για να έχει καλύτερη ευστάθεια με τα πανιά.

Στα σημερινά σκάφη αυτής της κατηγορίας, που πλέον δεν μεταφέρουν φορτία, τίθεται το θέμα του έρματος. Σε αυτή την περίπτωση, το έρμα είναι τοποθετημένο εσωτερικά, στις κούτσες (στο κατώτερο επίπεδο των σεντίνων, δηλαδή στα διπύθμενα, στο σημείο που ενώνονται οι νομείς με την καρένα).Είναι συνήθως κομμάτια σιδερένια, κάτω από το πάτωμα, μεταξύ των νομέων και ονομάζονται χελώνες.

Αυτή η λύση αν και βεβαίως είναι οικονομική και πιο εύκολη, δεν μου αρέσει γιατί έχει ορισμένα μειονεκτήματα:

α) Δεν είναι εύκολη η επίσκεψη και ο καθαρισμός των σεντινών (διπύθμενα).
β) Οι χελώνες σκουριάζουν και πρέπει συχνά να αφαιρούνται προκειμένου να καθαρίζονται από την σκουριά και να βάφονται.
γ) Τέλος, το κέντρο βάρους του έρματος είναι ψηλά και μειώνεται η ευστάθεια του σκάφους.

Υπάρχει όμως και η περίπτωση το έρμα να είναι τοποθετημένο εξωτερικά, μέσα στο νερό, σαν κόντρα καρένα, έτσι ώστε το κέντρο βάρους να είναι χαμηλότερα σε σύγκριση με την παραπάνω περίπτωση. Αν μάλιστα το έρμα είναι από μολύβι και όχι από σίδερο, απουσιάζουν και τα προβλήματα οξείδωσης.

Για τους λόγους αυτούς προτίμησα την δεύτερη περίπτωση. Παρήγγειλα λοιπόν σε χυτήριο στον Πειραιά, τέσσερα μέρη από μολύβι (που δε σκουριάζουν, παρόλο που ασφαλώς ήταν ακριβότερα σε σύγκριση με τα σιδερένια), ιδίου πλάτους με την καρένα, διαστάσεων :

Μήκος : 150 cm
Πλάτος : 13 cm
Ύψος : 15 cm

Κάθε μολύβι ζύγιζε 250 kg και στο τέλος του μήκους του είχε από την μια πλευρά μια εσοχή και από την άλλη μια προεξοχή έτσι ώστε να θηλυκώνουν το ένα με το άλλο για καλύτερη στερέωση.

Για να γίνει κατανοητό, δείτε το παρακάτω σχέδιο.
 

Στο σχέδιο αυτό φαίνεται πως γίνεται το θηλύκωμα των μολυβιών του έρματος.

Σχέδιο : Ελίνα Ντάλλας