Γιώργης Μυτιληναίος

Τον Μάιο του 1991 ταξίδεψα με την “Φανερωμένη” στην Σκιάθο, προκειμένου να βρω κάποια ίχνη της ναυπήγησής της. Ήξερα βέβαια ότι ο καραβομαραγκός Γιώργης Μυτιληναίος που την είχε σκαρώσει δεν ζούσε εδώ και πολλά χρόνια. Παρόλα αυτά, ήλπιζα ότι κάποια πληροφορία μπορεί να εύρισκα.

Αφού έδεσα στο Λιμάνι της Σκιάθου, μετά από λίγη ώρα παρουσιάστηκε κάποιος όχι μεγάλης ηλικίας κύριος, ο οποίος μου είπε ότι αναγνώρισε την “Φανερωμένη”, γιατί το σκάφος αυτό το είχε ναυπηγήσει ο θείος του, ο μάστρο-Γιώργης Μυτιληναίος το 1945. Εκείνος, ήταν παραγιός του τα χρόνια εκείνα και είχε και ο ίδιος εργαστεί στην ναυπήγησή του.

Θυμόταν μάλιστα ότι, το σκάφος το είχε παραγγείλλει κάποιος Φανούρης από τον Άγιο Ιωάννη του Πηλίου. Μου είπε επίσης ότι το καρνάγιο του θείου του βρισκόταν στην άκρη του σημερινού Λιμανιού και υπάρχει ακόμα, με τη διαφορά όμως ότι δεν είναι πλέον καρνάγιο αλλά εστιατόριο με το όνομα “Καρνάγιο”.

 

Ο κόλπος του λιμανιού της Σκιάθου σε φωτογραφία εποχής. Στο βάθος αριστερά φαίνεται αμυδρά ένα μικρό οίκημα. Αυτό ήταν το ναυπηγείο του μάστρο-Γιώργη Μυτιληναίου, ο οποίος ναυπήγησε την “Φανερωμένη” το 1945.

Ν. Σκιάθος, Μάιος 1991                    (Φωτογραφικό αρχείο αδερφών Γιώργη Μυτηλιναίου)

 

 

Η σημερινή μορφή του τότε ναυπηγείου του μάστρο-Γιώργη Μυτιληναίου. Έχει μετατραπεί σε ταβέρνα με το όνομα “CARNAYIO”.

Ν. Σκιάθος, Μάιος 1991                      (Φωτογραφικό αρχείο Νίκου Ε. Ρηγινού)

 

Πήγαμε μάλιστα μαζί να το επισκεφτούμε και το μόνο κοινό σημείο με το παλιό καρνάγιο ήταν ότι τον τοίχο του εστιατορίου είχαν διακοσμήσει με ορισμένα εργαλεία του παλιού Ναυπηγείου. Το γεγονός αυτό μου προκάλεσε θλίψη.

 

Στο εσωτερικό της ταβέρνας, στον τοίχο μερικά από τα εργαλεία του μάστρο-Γιώργη Μυτιληναίου, έχοντας πλέον διακοσμητικό ρόλο!

Ν. Σκιάθος, Μάιος 1991                      (Φωτογραφικό αρχείο Νίκου Ε. Ρηγινού)

 

 Μετά από αυτή την ξενάγηση μου είπε ότι οι δύο αδελφές του μάστρο-Γιώργη Μυτιληναίου είναι εν ζωή. Του ζήτησα τότε ότι θα ήθελα, αν είναι δυνατόν, να τις επισκεφθούμε. Πράγματι, μετά από λίγο βρισκόμασταν στο σπίτι τους, ένα ωραίο παλιό πέτρινο σπίτι, όχι μεγάλο, κοντά στη θάλασσα, σε μικρή απόσταση από το Λιμάνι, με πολύ ωραία θέα στο κόλπο του Λιμανιού.

 

Το σπίτι του μάστρο-Γιώργη Μυτιληναίου, κατοικούμενο από τις αδελφές του, την εποχή που τις επισκέφθηκα.

Ν. Σκιάθος, Μάιος 1991                      (Φωτογραφικό αρχείο Νίκου Ε. Ρηγινού)

 

Όταν οι δυό τους άκουσαν από τον ανιψιό τους ποιος είμαι, με αγκάλιασαν και άρχισαν να κλαίνε. Θυμόντουσαν πολύ καλά την ναυπήγηση της “Φανερωμένης” και άρχισαν διάφορες ιστορίες για τον αδελφό τους, από την εποχή εκείνη. Και εγώ συγκινήθηκα τότε, ενώ φανταζόμουν τον άνθρωπο που το κατασκεύασε και την αρχή της ζωής του καϊκιού μου. Κάθισα πολύ ώρα μαζί τους, ήταν πολύ γλυκές και ζεστές γυναίκες.

 

Οι δύο αδελφές του μάστρο-Γιώργη Μυτιληναίου.

Ν. Σκιάθος, Μάιος 1991                    (Φωτογραφικό αρχείο Νίκου Ε. Ρηγινού)

 

Τους υποσχέθηκα ότι θα τους στείλω φωτογραφία της “Φανερωμένης” όταν θα επέστρεφα και πράγματι, όταν γύρισα τους έγραψα ένα γράμμα εσωκλείοντας και φωτογραφίες.

Την άλλη μέρα σαλπάρισα από το Λιμάνι και φεύγοντας οδήγησα το καΐκι κοντά στο σπίτι τους και τους έδωσα χαιρετισμό με την σφυρίχτρα της “Φανερωμένης” για να με ακούσουν. Βγήκαν αμέσως στο μπαλκόνι και με μαντήλια με χαιρετούσαν μέχρι που πλέον δεν μπορούσες να τις διακρίνεις.

 

Η μια από τις αδελφές του μάστρο-Γιώργη Μυτιληναίου, μπροστά στο σπίτι τους.

Ν. Σκιάθος, Μάιος 1991                 (Φωτογραφικό αρχείο Νίκου Ε. Ρηγινού)

 

Ήταν ακόμα μια συγκινητική ημέρα που έζησα χάρις στην “Φανερωμένη”, την οποία ακόμα και σήμερα όταν τη φέρνω στη μνήμη μου συγκινούμαι...