25-06-07 Η “Φανερωμένη” αναχωρεί στις 08:40 από την Μαρίνα των Γουβιών Κέρκυρας με προορισμό την Αλβανία. Επιβάτες ο Νάξος, η Μαυρούκα και η Πίσσα. Πλήρωμα ο Scott Mores. Καιρός καλός, ηθικόν ακμαίον εν όψει ταξειδίου σε άγνωστα πλέον νερά. Μετά από περίπου 8 ν.μ. περνάμε με ωραία μπουνάτσα το στενό που χωρίζει την Κέρκυρα από την Αλβανία. Τηλεφωνώ στον Λιμενάρχη των Αγίων Σαράντα και τον ενημερώνω ότι είμαστε καθ’ οδόν προς το λιμάνι του. O ίδιος μου είχε δώσει το κινητό του τηλέφωνο λίγες ημέρες νωρίτερα, όταν είχα μιλήσει μαζί του από το υποκατάστημα του γραφείου – πρακτορείου σκαφών A1 Yacht Trade Consortium S.A. στην Κέρκυρα. Ο Λιμενάρχης μιλάει Ελληνικά, είναι Ελληνικής καταγωγής και έτσι η επικοινωνία είναι πιο εύκολη και σε φιλικό επίπεδο. Μου απαντά ότι μας περιμένει και να του ξανατηλεφωνήσω όταν θα είμαστε έξω από το λιμάνι. Πράγματι έτσι και έγινε. Τελικά καταπλέουμε στο λιμάνι της Αλβανίας, Άγιοι Σαράντα (Saranda στα Αλβανικά), στις 10:40 (τοπική ώρα 09:40), αφού έχουμε διανύσει 15 ν.μ. από την Μαρίνα των Γουβιών Κέρκυρας. Οι Άγιοι Σαράντα είναι μια παραλιακή πόλη της Αλβανίας στην Βόρεια Ήπειρο, απέναντι από την Κέρκυρα.

Η σημερινή ονομασία προέρχεται από τον βυζαντινό ναό των Αγίων Σαράντα, του οποίου τα ερείπια σώζονται στον λόφο πάνω από την πόλη. Ο ναός, πρωτοβυζαντινής εποχής. Έχει δύο σειρές κολόνες στο εσωτερικό του και αψίδες σε όλο το μήκος των πλευρών του. Στον περίβολο του ναού λέγεται ότι υπήρχαν 40 εκκλησίες, μια για κάθε μάρτυρα της Σεβαστείας. Σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει Ελληνική κοινότητα στην πόλη, αν και μικρότερη. Βέβαια, συνεχίζουν να λειτουργούν τα Ελληνικά σχολεία, καθώς επίσης και οι εκκλησίες. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

 

 

Το λιμάνι τους δεν έχει τη μορφή που εμείς έχουμε συνηθίσει. Σε έναν ανοικτό κόλπο όπου βρίσκεται η πόλη, στη μια πλευρά του κόλπου έχει κατασκευαστεί προβλήτα και αυτή η προβλήτα είναι το λιμάνι. Εκεί υπάρχουν τα κτήρια των αρχών, καθώς οι Άγιοι Σαράντα είναι λιμάνι εισόδου – εξόδου της χώρας. Τα μόνα άλλα σκάφη που υπήρχαν ήταν δυο πλοιάρια τα οποία εκτελούν δρομολόγιο Άγιοι Σαράντα – Κέρκυρα, το ένα Αλβανικό και το άλλο Ελληνικό. Επίσης ένα μικρό φορτηγό το οποίο ξεφόρτωνε. Κανένα άλλου είδους σκάφος δεν υπήρχε, αναψυχής ή ψαράδικο, ούτε καν βάρκες. Με το που πλησιάζουμε μας υποδεικνύουν να προσεγγίσουμε σε ένα τμήμα του λιμανιού το οποίο από την ξηρά ήταν περιφραγμένο και συγκρατούσε τον κόσμο έξω από αυτή την περιοχή. Εκεί βρίσκονται και τα κτήρια των αρχών. Βλέπουμε αρκετούς αξιωματούχους, τουλάχιστον είκοσι, να είναι συγκεντρωμένοι και να μας περιμένουν. Όλοι φορώντας στολές, εκτός από έναν ο οποίος φορούσε πολιτικά. Ρίχνουμε το σχοινί για να μας δέσουν και αυτός που το πιάνει παρατηρώ ότι ήταν αυτός με τα πολιτικά. Ρίχνουμε δεύτερο σχοινί, από την άλλη πάντα και ο ίδιος άνθρωπος τρέχει αμέσως και δένει και το δεύτερο σχοινί. Οι εκπρόσωποι των αρχών, όλοι συγκεντρωμένοι περιμένουν με σοβαρότητα να ολοκληρωθεί η διαδικασία του δεσίματος. Μόλις βάζουμε την πασαρέλα και βγαίνω έξω έρχεται ένας από τους ένστολους και συστήνεται ότι, αυτός είναι ο Λιμενάρχης, με τον οποίο είχα μιλήσει λίγο νωρίτερα στο κινητό τηλέφωνο, πολύ φιλικός. Μου εξηγεί ότι οι υπόλοιποι αξιωματούχοι είναι Λιμενικοί, Αστυνομικοί, Τελωνιακοί και της Ασφάλειας και πρέπει να ανέβουν στο σκάφος για έλεγχο και διατυπώσεις. Σύνολο καμιά εικοσαριά. Προσθέστε και τον άνθρωπο με τα πολιτικά, ο οποίος συστήθηκε ως πράκτωρ και ο οποίος θα φρόντιζε όλη την γραφειοκρατική διεκπεραίωση. Άρχισαν λοιπόν να έρχονται μέσα στη “Φανερωμένη” όλοι αυτοί οι άνθρωποι.

Ξεκινάει μια σειρά συμπλήρωσης ατελείωτων εγγράφων από τον πράκτορα και μόνον από αυτόν. Φυσικά λέω στον Scott να προσφέρει αναψυκτικά και μπύρες. Σε λίγο όλα τα διαθέσιμα ποτήρια του σκάφους χρησιμοποιήθηκαν και εξαντλήθηκαν όλες οι προμήθειες που είχαμε σε αναψυκτικά και μπύρες και δεν ήταν καθόλου μικρή ποσότητα! Ανεξαρτήτως των ανωτέρω όλοι τους ήταν σοβαροί και ευγενείς. Αφού τελείωσαν οι διατυπώσεις οι οποίες δεν κράτησαν και λίγο, ο πράκτορας μου δηλώνει πως τα σχετικά έγγραφα θα τα έχει έτοιμα το απόγευμα και να περάσω από το γραφείο του, το οποίο ευτυχώς ήταν πολύ κοντά, για τα περεταίρω. Ο Λιμενάρχης αφού μου έκοψε το σχετικό κουστουμάκι, μου λέει ότι πρέπει να πάω και από το Λιμεναρχείο για κάτι συμπληρωματικές διατυπώσεις. Φυσικά ο πράκτορας πληρώθηκε επιπλέον για τις υπηρεσίες του. Όταν έφυγαν όλοι οι υπόλοιποι εκπρόσωποι των αρχών, πηγαίνουμε με τον Λιμενάρχη στο Λιμεναρχείο. Συμπληρώνει κάτι επιπλέον έγγραφα και μου εξηγεί ότι όταν θα θέλουμε να αποπλεύσουμε θα πρέπει να ειδοποιήσουμε τις αρχές ώστε να έρθουν και πάλι για να κάνουν τον σχετικό έλεγχο και να μας δώσουν την άδεια να φύγουμε. Του δηλώνω αμέσως ότι προτίθεμαι αύριο το πρωί στις 07:00 να αποπλεύσω, και δεν θέλω εκείνη την ώρα να καθυστερήσω με διατυπώσεις και θα προτιμούσα να κάνουμε τις διατυπώσεις από απόψε ώστε την άλλη μέρα να μπορώ να φύγω χωρίς καθυστέρηση. Για να τον πείσω, του λέω συμπληρωματικά ότι δεν πρόκειται φύγω για να πάω πίσω στην Ελλάδα ώστε να χρειάζονται όλες οι διατυπώσεις εξόδου από την χώρα, αλλά θα πάω σε άλλο λιμάνι της Αλβανίας. Μου αποκρίνεται ότι δυστυχώς αυτή είναι η διαδικασία και δεν γίνεται να παρακαμφθεί, αλλά να μην στεναχωριέμαι, αύριο το πρωί ακριβώς στις 07:00 θα είναι έξω από το σκάφος οι αρχές ώστε να μην καθυστερήσω. Πριν χωνέψω αυτά που μου έλεγε, προσθέτει και κάτι ακόμα για να με τσακίσει. Για όλο το διάστημα που θα είμαστε στα χωρικά ύδατα της Αλβανίας, απαγορεύεται αυστηρά να χρησιμοποιηθεί το φουσκωτό βαρκάκι! Είναι βέβαια αυτονόητο ότι το βαρκάκι είναι σχεδόν απαραίτητο για λόγους λειτουργικούς π.χ. όταν το σκάφος είναι αραγμένο αρόδου, να βγεις έξω πόσο μάλλον αν έχεις τετράποδα. Επίσης και για λόγους καλλίτερων συνθηκών - αναψυχής π.χ. αν το σκάφος είναι δεμένο σε λιμάνι, να μπορείς με το βαρκάκι να βγεις έξω από το λιμάνι για να πας σε μια παραλία για μπάνιο.

Ένα θέμα που με είχε απασχολήσει από την στιγμή που άρχισα να σχεδιάζω το ταξείδι στις Δαλματικές Ακτές μέσω Αλβανίας ήταν το θέμα ασφαλούς διέλευσης στην χώρα για δύο λόγους.
Πρώτον επικρατούσε μια διάχυτη εικόνα γύρω από το θέμα της πειρατείας αλλά και ενόπλων ομάδων οι οποίες καταλήστευαν τους διερχόμενους με σκάφη. Οι συνθήκες αυτές ίσως να επικρατούσαν τα παλαιότερα χρόνια, αλλά όλες οι τελευταίες πληροφορίες που συνέλεξα και διασταύρωσα συνέκλιναν ότι τέτοιο ζήτημα δεν υφίσταται σήμερα. Έτσι πείστηκα και ξεπέρασα αυτό το σοβαρό πρόβλημα. Δεύτερο θέμα ήταν οι περιορισμένες ναυτικές πληροφορίες που υπήρχαν για την Αλβανία. Οι χάρτες για όλη την χώρα ήταν λίγοι, πολύ γενικοί και μικρής κλίμακος. Το δε μοναδικό βιβλίο τύπου “Πορτολάνος” που μπόρεσα να βρω ήταν το “Adriatic Pilot” των TREVOR AND DINAH THOMPSON των εκδόσεων “Imray” Fourth Edition. Η έκταση των πληροφοριών όμως για την Αλβανία περιοριζόταν σε 7 μόνον σελίδες! Για να υπάρχει μια σύγκριση το αντίστοιχο βιβλίο των ιδίων εκδόσεων, για την Ελλάδα, GREEK WATERS PILOT του ROD HEIKELL “Imray” Ninth Edition, το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα, αποτελείται από 506 σελίδες! Στον τομέα αυτό λοιπόν είχα πρόβλημα. Για αυτό ζήτησα από τον Λιμενάρχη αν μπορεί να μου βρει επί πλέον χάρτες στα Αλβανικά. Μου αποκρίθηκε πως θα κάνει ότι μπορεί. Για το ίδιο θέμα κινητοποίησα και τον πράκτορα. Δυστυχώς όμως κανένας τους δεν μπόρεσε να φέρει αποτέλεσμα σε αυτό το κρίσιμο πρόβλημα. Έτσι λοιπόν όλο το ταξείδι στην χώρα αυτή ήταν πολύ δύσκολο, εκτός των άλλων και εξ αιτίας έλλειψης ναυτικών πληροφοριών.

Με το που γυρνώ στο καΐκι από το Λιμεναρχείο, βλέπω ότι έχει περικυκλωθεί από θαλάσσης, από πιτσιρικαρία η οποία ήρθε κολυμπώντας, για να δει το αξιοπερίεργο σκάφος. Να διευκρινίσω ότι η περιοχή που οι Αρχές μας είχαν υποδείξει να δέσουμε ήταν περιφραγμένη από ξηράς και την φρουρούσαν με μεγάλη αυστηρότητα ένοπλοι αστυνομικοί, άρα ήταν αδύνατον κάποιος να πλησιάσει το σκάφος από την προκυμαία. Τους μιλάω, αρκετοί μιλούσαν Ελληνικά, ορισμένοι ήταν Αλβανοί που ζουν με τους γονείς τους στην χώρα μας και άλλοι Έλληνες της Αλβανίας. Επειδή τους μίλησα ενθαρρύνθηκαν και άλλα παιδία και πολύ σύντομα απίστευτα μεγάλος αριθμός παιδιών μαζεύτηκε κολυμπώντας γύρω από το καΐκι και όλοι φυσικά ήθελαν να ανταλλάξουν κάποια κουβέντα με τον καπετάνιο. Πανζουρλισμός! Βέβαια το πανηγύρι αυτό δεν κράτησε για πολύ. Εμφανιστήκαν ένστολοι οι όποιοι με μεγάλη αυστηρότητα απομάκρυναν όλους τους παρείσακτους. Τα καημένα τα παιδιά με βαριά καρδιά αναγκάστηκαν να υπακούσουν “εις τας άνωθεν εντολάς”. Έκτοτε τοποθετήθηκε οπλισμένος φρουρός έξω ακριβώς από την “Φανερωμένη” επιφορτισμένος με το καθήκον να μην επιτρέπει σε κανέναν εισβολέα, από θαλάσσης να πλησιάσει το καΐκι.

Σχεδόν δίπλα από το σημείο που ήμασταν δεμένοι, ξεκινούσε μια μεγάλη παραλία. Πάρα πολλοί άνθρωποι κολυμπούσαν. Έτσι μια και έκανε πολύ ζέστη πήγα και εγώ να κάνω το μπανάκι μου. Μόλις πάω στην παραλία συναντώ μια οικογένεια που μιλούσε Ελληνικά. Τους πιάνω κουβέντα και μου λένε ότι είναι Έλληνες της Αλβανίας, μένουν στους Αγίους Σαράντα, οπού υπάρχουν αρκετοί κάτοικοι Ελληνικής καταγωγής. Μου διευκρινίζουν ότι η περιοχή, τα πιο παλιά χρόνια είχε περισσότερους κατοίκους Ελληνικής καταγωγής. Με ρώτησαν αν είμαι από το καΐκι με την μεγάλη Ελληνική σημαία και χάρηκαν όταν τους απάντησα θετικά.

Το απογευματάκι βγήκα για ένα περίπατο στην προκυμαία. Πολύς κόσμος έκανε την βόλτα του και πάρα πολύ νεολαία. Κατά μήκος της ακτής υπήρχε ένα ωραίο πλακόστρωτο δρομάκι, μόνον για πεζούς, κάθε τόσο παγκάκια και αρκετές νησίδες πρασίνου. Όλα περιποιημένα. Επίσης αρκετοί μικροπωλητές, με κιόσκια διέθεταν από γλυκά και φιστίκια μέχρι σουβλάκια και παιχνιδάκια. Οι περισσότεροι άνθρωποι αξιοπρεπείς και με καλή εμφάνιση, η δε νεολαία δεν διέφερε από την νεολαία οποιασδήποτε Ελληνικής κωμόπολης. Κάθισα σε ένα περιποιημένο σουβλατζίδικο, η εξυπηρέτηση πολύ καλή, η κοπέλα που σερβίριζε μιλούσε και Ελληνικά και απόλαυσα ένα ωραιότατο σουβλάκι σε πολιτισμένο περιβάλλον. Η γενική εικόνα που αποκόμισα ήταν θετική και διαφορετική από την εικόνα που έχουμε στην χώρα μας για την Αλβανία και τους κατοίκους της. Στη συνέχεια αποφάσισα να επιστρέψω στο λιμάνι από τον κεντρικό δρόμο, και όχι από τον πεζόδρομο, ώστε να έχω πληρέστερη εικόνα του τόπου. Επάνω στον κεντρικό δρόμο υπήρχε μια Εκκλησία. Πλησίασα και συνειδητοποίησα ότι ήταν Ορθόδοξη. Στο προαύλιό της, μερικοί Έλληνες της Αλβανίας, με τους οποίους μίλησα για λίγο. Αφού άναψα ένα κερί, επέστρεψα στην αυστηρά φρουρούμενη “Φανερωμένη”, φέρνοντας στον Scott σουβλάκια τα οποία εκτίμησε πολύ.

26-06-07 Έγερση στις 06:00 για προετοιμασία, βόλτα τα σκυλιά κ.λ.π. εν όψει άφιξης των Αρχών στις 07:00 για την διαδικασία της αναχώρησης, όπως μου είχε υποσχεθεί εχθές ο Λιμενάρχης. Η ώρα φθάνει 07:00 Αρχές δεν φαίνονται πουθενά. 07:30 τίποτα ακόμα. Τελικά στις 08:00 εμφανίζονται πέντε έξη Αξιωματούχοι οι όποιοι με έβαλαν να συμπληρώσω κάτι έγγραφα και στη συνέχεια μου δηλώνουν ότι πλέον μπορώ να αποπλεύσω. Με ρωτούν ποιος είναι ο επόμενος προορισμός μου και αφού τους απαντώ το λιμάνι του Αυλώνος, μου τονίζουν ότι στο επόμενο λιμάνι θα πρέπει να δηλώσω οπωσδήποτε την άφιξή μου ώστε να συμπληρωθούν τα αντίστοιχα έγγραφα. Τελικά, ώσπου να πάρουμε μέσα την πασαρέλα, να λύσουμε και να πάρουμε επάνω την άγκυρα, καταφέρνουμε να αποπλεύσουμε στις 08:35. Καιρός καλός, προχωράμε ικανοποιητικά. Ένα γεγονός που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι σε όλη την διαδρομή δεν συναντήσαμε κανένα άλλο πλεούμενο, ούτε πλοίο, ούτε καΐκι, ούτε σκάφος αναψυχής, ούτε καν κάποια βάρκα! Γεγονός που δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ στις δικές μας θάλασσες. Αφού είχαμε προχωρήσει καμιά εικοσπενταριά μίλια με καλό καιρό, σιγά σιγά άρχισε να χαλάει. Στην αρχή ένα αεράκι και μικρός κυματισμός, αργότερα όμως και ο άνεμος και το κύμα έγιναν υπολογίσιμα. Αναγκάστηκα να κόψω στροφές, για να μην ταλαιπωρείται το καΐκι και έτσι προχωρούσαμε με δυσκολία. Όσο πλησιάζαμε τον προορισμό μας οι συνθήκες χειροτέρευαν. Τελικά όταν μπήκαμε στον μεγάλο κόλπο του Αυλώνος το κύμα μειώθηκε αισθητά αλλά αυξήθηκε ο άνεμος. Εισερχόμενοι στο κόλπο, δεξιά σχηματίζεται μια μεγάλη, ακατοίκητη χερσόνησος. Παρατήρησα ότι σε κάποιο σημείο της υπήρχε μια μικρή εστία φωτιάς. Στη συνέχεια προσπαθώ να έρθω σε επαφή μέσω VHF (συσκευή ασύρματης επικοινωνίας πλοίων) με το Λιμεναρχείο προκειμένου να αναφέρω για την φωτιά και συγχρόνως να μας δώσει οδηγίες που να δέσουμε στο λιμάνι. Δυστυχώς δεν ήταν δυνατή η επαφή. Το γεγονός της φωτιάς το κατέγραψα, έχοντας στο μυαλό μου να το αναφέρω στις Αρχές όταν φθάσουμε στο λιμάνι. Προσπάθησα και άλλες φορές να επικοινωνήσω με το V.H.F. αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά καταπλέουμε στο λιμάνι του Αυλώνος (Vlorë στα Αλβανικά), στις 16:10 έχοντας διανύσει 54 ν.μ. από τους Αγίους Σαράντα.

O Αυλώνας, είναι μία από τις αρχαιότερες πόλεις της Αλβανίας. Ιδρύθηκε από αρχαίους Έλληνες στον 6ο αιώνα π.Χ. και πήρε το όνομά Αυλώνας. Το όνομα του, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σήμερα στην Ελλάδα (ελληνικά: Αυλών), που σημαίνει κοιλάδα. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη λιμάνι της Αλβανίας, μετά το Δυρράχιο, με πληθυσμό περίπου 94.000 (2008 εκτίμηση). Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Αντικρίζουμε δυο μεγάλους μώλους κάθετους στην ακτή, με αρκετά μεγάλη απόσταση μεταξύ τους και αυτή η κατασκευή είναι το λιμάνι τους. Σε κάποια απόσταση από το λιμάνι βρίσκεται η πόλη του Αυλώνος. Υπήρχαν διάφορα σκάφη, όλα πλαγιοδετημένα στους δυο μώλους με τέτοιο τρόπο που σχεδόν δεν υπήρχε χώρος ανάμεσά τους. Τα σκάφη αυτά ήταν κυρίως παλιά παροπλισμένα πλοιάρια ένα δυο φορτηγά τα οποία ξεφόρτωναν εμπορεύματα και ορισμένες πλοηγίδες (πιλοτίνες). Κανένας άνθρωπος δεν φαινόταν, ούτε Λιμενικός να μας δώσει κάποια κατεύθυνση που να δέσουμε. Εκτός αυτού, φυσούσε δυνατός άνεμος. H “Φανερωμένη” είναι ένα σκάφος πολύ δύσκολο στους ελιγμούς και όταν δε υπάρχει άνεμος, η δυσκολία αυξάνεται. Κοιτώντας πιο προσεκτικά, παρατήρησα ότι στον ένα μώλο υπάρχει κάποιο μικρό σχετικά κενό ανάμεσα σε δυο πιλοτίνες. Αποφασίζω να πάω εκεί. Πλησιάζοντας όμως παρατηρώ ότι πολύ κοντά στο σημείο αυτό υπάρχει κάποιο σκάφος βουλιαγμένο. Όλα αυτά τα δεδομένα κάνουν την μανούβρα για να πλευρίσουμε στον μώλο εξαιρετικά δύσκολη έως επικίνδυνη! Με την ψυχή στο στόμα καταφέρνω να πλευρίσω το καΐκι στον μώλο, αλλά εδώ ανακύπτει νέο πρόβλημα. Ποιος θα πιάσει το σχοινί από έξω ώστε να μας δέσει; Υπήρχαν κάτι παιδιά που έκαναν μπάνιο, τα οποία ήρθαν κοντά να χαζέψουν. Τους ρίχνουμε το σχοινί αλλά αυτά δεν μπορούσαν να δέσουν. Τους το ρίχνουμε ξανά αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο άνεμος εν τω μεταξύ μας ξώριαζε προς το βουλιαγμένο πλοιάριο. Φρίκη! Χωρίς δεύτερη σκέψη κάνω κίνηση και απομακρύνω το σκάφος από τον μώλο. Λέω στον Scott, εσύ θα κρατάς στο χέρι ένα σχοινί, εγώ θα ξανακάνω μανούβρα πλησιάζοντας για δεύτερη φορά τον μώλο και μόλις τον πλησιάσω αρκετά, αν είσαι σίγουρος ότι μπορείς να πηδήξεις έξω, τότε μαζί με το σχοινί, σαν γάτος θα πηδήξεις και αφού δέσεις το σχοινί στην μπίντα (δέστρα), την άλλη άκρη του θα μου την πετάξεις, ώστε να δέσω από μέσα το καΐκι. Έτσι και έγινε. Ανακούφιση…

Κατόπιν πάω με τα πόδια στο Λιμεναρχείο, το οποίο με δυσκολία βρήκα, αφού τα παιδιά που ήταν εκεί δεν ήξεραν η δεν καταλάβαιναν και άλλος άνθρωπος στην περιοχή δεν υπήρχε. Στο Λιμεναρχείο, φυσικά συμπλήρωσα αρκετά έγγραφα, αλλά καμιά σχέση με την γραφειοκρατία των Αγίων Σαράντα. Τους αναφέρω για την φωτιά και φάνηκε ότι έκαναν ορισμένα τηλεφωνήματα για αυτό το λόγο. Τους δηλώνω ότι αύριο το πρωί θέλω να φύγω και ρωτώ αν θα χρειαστούν διατυπώσεις. Με έκπληξη μου απαντούν ότι δεν χρειάζεται να κάνω κάτι επιπλέον. Ανέλπιστη απάντηση… εντυπωσιάστηκα. Βέβαια οι άνθρωποι δεν με άφησαν παραπονούμενο και μου παρουσίασαν έναν υπολογίσιμο λογαριασμό. Ρωτώ επίσης για πρόβλεψη καιρού και μου λένε ότι αύριο θα είναι μπουνάτσα αλλά μεθαύριο ο καιρός μάλλον θα ξαναχαλάσει.

Γυρνώντας στο σκάφος από το Λιμεναρχείο, ο αέρας είχε δυναμώσει και τα κύματα έμπαιναν ζωντανά πλέον στο σημείο όπου ήμασταν πλαγιοδετημένοι. Το καΐκι ανεβοκατέβαινε σε σχέση με τον μώλο, σαν να ήταν βαρκάκι δυο μέτρων. Προσθέσαμε και άλλα σχοινιά, μπαλονάκια και ήμασταν συνεχώς σε επιφυλακή. Σκέψη να πάμε στη πόλη για βόλτα και φαγητό, ούτε κατά διάνοια. Αργότερα ο άνεμος δυνάμωσε κι άλλο καθώς και ο κυματισμός. Μέσα στο καΐκι ήταν πολύ δυσάρεστα και τον περισσότερο χρόνο καθόμασταν στο μώλο κάτω από έναν παλιό γερανό. Όλο το βράδυ πέρασε σε επιφυλακή, τοποθετώντας επί πλέον σχοινιά και διορθώνοντας κάθε τόσο τα μπαλονάκια του σκάφους. Εφιάλτης!

27-06-07 Τα ξημερώματα ο καιρός άρχισε να σπάει και έτσι μπορέσαμε να κοιμηθούμε λίγο. Κατά τις εννέα βγαίνω έξω να δω πως είναι ο καιρός και με έκπληξη βλέπω άπνοια και ωραία λιακάδα, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία.

 

 

Χωρίς πολύ σκέψη αποφασίζω να φύγουμε αμέσως, φοβούμενος μήπως την επομένη ξαναχαλάσει ο καιρός και εγκλωβιστούμε σε αυτό το ανασφαλές λιμάνι. Ξυπνάω τον Scott, του λέω ετοιμάσου, πήγαινε μια βόλτα με τα τετράποδα και φεύγουμε το συντομότερο. Λύνουμε τελικά στις 10:00 και φεύγουμε με σχεδόν λαδιά και λιακάδα, όλα πολύ ωραία! Προορισμός το Δυρράχιο. Αφού έχουμε βγει πλέον από τον κόλπο του Αυλώνος και έχουμε προχωρήσει πέντε έξη μίλια, η πορεία που έπρεπε πλέον να ακολουθήσουμε ήταν σχεδόν Βόρεια παράλληλα με την ακτογραμμή της Αλβανίας. Σχεδόν καθ’ όλη αυτή την διαδρομή μέχρι το Δυρράχιο δεν μπορείς να πλησιάσεις την ακτή γιατί τα νερά είναι ρηχά. Κρατούσα απόσταση από την ακτή περίπου πέντε μίλια και το βάθος ήταν μόλις 20 μέτρα. Το βάθος αυτό δεν σου δημιουργεί αίσθημα ασφαλείας και πρέπει η προσοχή να είναι τεταμένη συμβουλευόμενος συνεχώς το βυθόμετρο. Αφού προχωρήσαμε καμιά δεκαριά μίλια με αυτές τις συνθήκες, σιγά σιγά άρχισε να δημιουργείται ένας βουβός κυματισμός. Υπήρχε απόλυτη άπνοια. Όσο προχωρούσαμε το βουβό μεγάλωνε. Το είχαμε στην μπάντα και της “Φανερωμένης” δεν της αρέσει καθόλου ο κυματισμός στο πλάι και αρχίζει να κουνάει πολύ! Η κατάσταση άρχισε να γίνεται δυσάρεστη και κουραστική. Αν είχε λίγο αέρα θα σηκώναμε και κανένα πανί να μας σταθεροποιήσει. Αλλά απόλυτη άπνοια. Εναλλακτική λύση δεν είχαμε γιατί δεν υπάρχει άλλο λιμάνι μέχρι το Δυρράχιο. Να επιστρέψουμε στον Αυλώνα ούτε σκέψη, γιατί εκτός των άλλων, εν τω μεταξύ είχαμε διανύσει περίπου την μισή διαδρομή. Έτσι λοιπόν η μόνη εναλλακτική ήταν η υπομονή και η καρτερία! Μετά από αρκετά κουραστικά μίλια σηκώθηκε ένα ελαφρό αεράκι και ανεβάσαμε τον Αράπη (τριγωνικό πανί στην πλώρη του καϊκιού) πιο πολύ για παρηγοριά παρά για να φέρει αποτέλεσμα. Το καΐκι σε τέτοιες περιπτώσεις δεν θέλει αεράκι, αλλά αξιόλογο αέρα για να σταθεροποιηθεί. Όσο πλησιάζαμε τον προορισμό μας ο κυματισμός άρχισε να δείχνει σημάδια ότι κουραζόταν. Βέβαια το άλλο πρόβλημα που είχαμε, δηλαδή του μικρού βάθους άρχισε να γίνεται πιο έντονο. Το βάθος όλο και μειωνόταν. Στο τέλος αναγκάστηκα να βάλω τον Scott στο βυθόμετρο να μου φωνάζει οποιαδήποτε μεταβολή του βάθους. Για μερικά μίλια ήμασταν σε βάθος περίπου δέκα μέτρων παρόλο που δεν ήμασταν κοντά στην ακτή και η απόσταση από αυτήν ήταν τουλάχιστον πέντε μίλια. Τελικά όταν πλησιάσαμε σε απόσταση τριών τεσσάρων μιλίων από το λιμάνι, το βάθος έπεσε κάτω από τα 10 μέτρα αλλά ευτυχώς υπήρχε ένας δίαυλος από σημαδούρες ο οποίος σε οδηγούσε στο λιμάνι. Σε όλη την διαδρομή μέχρι τώρα δεν είχαμε συναντήσει κανένα απολύτως πλεούμενο. Αφού μπήκαμε στον δίαυλο με τις σημαδούρες δεξιά και αριστερά πήρα μια ανάσα ανακούφισης, παρόλο που Scott ανέφερε συνεχώς το βάθος το οποίο πλέον κυμαινόταν από 10 έως 7 μέτρα. Τότε για πρώτη φορά αντικρίσαμε από δυτικά, προφανώς από την Ιταλία, να έρχεται ένα μεγάλο πλοίο με κατεύθυνση το λιμάνι. Τότε καλώ μέσω V.H.F. το Λιμεναρχείο προκειμένου να αναφέρω την άφιξή μας και να μας δώσει σχετικές οδηγίες. Μου απαντούν να τους ξανακαλέσω όταν θα είμαι έξω από το λιμάνι. Προχωρώντας με μεγάλη προσοχή μέσα στον δίαυλο, φθάνουμε τελικά στο λιμάνι του Δυρραχίου (Durrës στα Αλβανικά), στις 17:50 έχοντας διανύσει 54 ν.μ. από τον Αυλώνα. Απόσταση δηλαδή ακριβώς ίδια με την απόσταση Άγιοι Σαράντα - Αυλώνα. Μέσω του V.H.F. μας καθοδηγούν στην καλλίτερη θέση του λιμανιού όπου τελικά μας βοηθούν να πλαγιοδετήσουμε. Δέσαμε στην πλώρη ενός Ρώσικου φορτηγού πλοίου το οποίο ήταν φορτωμένο με σιτάρι και το ξεφόρτωνε γερανός. Εννοείται ότι οι άνθρωποι που βοήθησαν στο δέσιμο δεν ήταν Αξιωματούχοι αλλά από τις παρακείμενες πλοηγίδες (πιλοτίνες). Φυσικά έλαβαν και το σχετικό δωράκι τους.

 

 

Το Δυρράχιο είναι η αρχαία Ελληνική αποικία Επίδαμνος που μετονομάστηκε από τους Ρωμαίους και σήμερα αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες πόλεις της Αλβανίας. Βρίσκεται στην Αδριατική θάλασσα, περίπου 33 χιλιόμετρα δυτικά των Τιράνων. Έχει πληθυσμό περίπου 114.000 κατοίκους (εκτίμηση του 2003). Η πόλη ιδρύθηκε με το όνομα Επίδαμνος το 627 π.Χ. από Κερκυραίους αποικιστές και λίγους Κορίνθιους. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

Το λιμάνι του Δυρραχίου δεν έχει καμία σχέση με τα λιμάνια των Αγίων Σαράντα και του Αυλώνος. Είναι μεγάλο, σύγχρονο και ασφαλές λιμάνι. Βεβαίως το λιμάνι είναι κατασκευασμένο με προδιαγραφές τέτοιες ώστε να εξυπηρετεί μεγάλα πλοία, επιβατηγά, φορτηγά και κρουαζιερόπλοια. Επίσης σε κάποια περιοχή του λιμανιού ήταν συγκεντρωμένα μεγάλα αλιευτικά σκάφη, ένα είδος ιχθυόσκαλας. Έξω στην προβλήτα ο χώρος είναι περιφραγμένος και φρουρείται με αυστηρότητα. Δεν επιτρέπεται η είσοδος σε αυτόν το χώρο στον καθένα. Εκεί είναι συγκεντρωμένα και τα κτήρια των Αρχών. Λιμεναρχείο, Τελωνείο, Αστυνομία, Ασφάλεια, Πυροσβεστική κ.α. Φυσικά, το Δυρράχιο είναι και αυτό λιμάνι εισόδου – εξόδου της χώρας.

Αφού ολοκληρώσαμε το δέσιμο του καϊκιού, είχαν ήδη συγκεντρωθεί αρκετοί Αξιωματούχοι, να μας περιμένουν. Όλοι φορώντας τις στολές τους, αξιοπρεπείς και σοβαροί. Φυσικά ήθελαν όλοι τους να έρθουν μέσα στο σκάφος για τον σχετικό έλεγχο. Εδώ όμως υπήρχε ένα πρόβλημα. Η προβλήτα ήταν ψηλή σε σχέση με το καΐκι, γιατί ήταν κατασκευασμένη για μεγάλα πλοία και όχι για μικρά σκάφη. Εκτός αυτού υπήρχαν κάτι μεγάλα ελαστικά μαύρα παραβλήματα τα οποία σκοπό έχουν να προφυλάσσουν ένα μεγάλο πλοίο από πρόσκρουση ή τριβή στο μπετόν της προβλήτας. Διακρίνονται και στην φωτογραφία παραπάνω. Έτσι λοιπόν το καΐκι ήταν αφ ενός πολύ χαμηλότερα από την προβλήτα αλλά και σε κάποια απόσταση από αυτήν. Οι συνθήκες αυτές δημιουργούσαν αρκετά μεγάλη δυσκολία για κάποιον να εισέλθει ή να εξέλθει από το σκάφος. Μεγάλος προβληματισμός δημιουργήθηκε στις Αρχές. Προφανώς δεν αντιμετώπιζαν συχνά παρόμοιο πρόβλημα, γιατί η επίσκεψη μικρών σκαφών είναι σπάνια. Μετά από σύσκεψη αποφασίστηκε να πηδήξει μέσα ένας μόνον εκπρόσωπος των Αρχών, ο πιο ευέλικτος, ο οποίος να αντιπροσωπεύσει όλους τους υπόλοιπους. Έτσι και έγινε.

Αρχίζει λοιπόν μια σειρά συμπλήρωσης ατελείωτων εγγράφων από τον συγκεκριμένο Αξιωματούχο. Βεβαίως κατά την διάρκεια όλης της διαδικασίας η οποία τράβηξε αρκετά, όλοι οι υπόλοιποι εκπρόσωποι των Αρχών, έδιναν οδηγίες σε αυτόν που ήταν μέσα και περίμεναν υπομονετικά απ έξω, παρόλη την ζέστη που υπήρχε. Δεν παρέλειψε δε να μου επαναλάβει αυτό που μου είχε ήδη πει ο Λιμενάρχης στους Αγίους Σαράντα, ότι δηλαδή α) Για όλο το διάστημα που θα είμαστε στα χωρικά ύδατα της Αλβανίας, απαγορεύεται αυστηρά να χρησιμοποιηθεί το φουσκωτό βαρκάκι. β) Όταν θα θέλουμε να αποπλεύσουμε θα πρέπει να ειδοποιήσουμε τις αρχές ώστε να έρθουν για να κάνουν τον σχετικό έλεγχο και να μας δώσουν την άδεια να φύγουμε!

Τέλος, έβγαλε και τον διόλου ευκαταφρόνητο λογαριασμό. Αφού τελειώσαμε με τις Αρχές, βγάλαμε έξω το μικρό μηχανάκι ώστε να υπάρχει χερσαία ανεξαρτησία. Η δουλειά αυτή μας δυσκόλεψε επειδή, το καΐκι ήταν πολύ χαμηλότερα από την προβλήτα αλλά και σε κάποια απόσταση από αυτήν. Για τον ίδιο λόγο είχαμε δυσκολία και με τα σκυλιά. Ο Νάξος πήδησε αμέσως, η Μαυρούκα μετά από μεγάλη παρότρυνση και δισταγμό και η Πίσσα δεν έβγαινε με τίποτα. Στο τέλος την βγάλαμε αγκαλιά.

28-06-07 Η ημέρα ξεκίνησε με διερεύνηση του θέματος εφοδιασμού του καϊκιού με νερό. Στο σημείο που ήμασταν δεμένοι υπήρχε μεν παροχή νερού, αλλά η παροχή αυτή ήταν για μεγάλα πλοία και η διάμετρος του σωλήνα ήταν τεράστια, 3 με 4 ίντσες σε σύγκριση με τον δικό μας που είναι ½ ίντσα. Το πρόβλημα αυτό μπορεί καταρχήν να δείχνει εύκολο, δεν είναι όμως. Πολλοί άνθρωποι του λιμανιού, Λιμενικοί, Τελώνες, καπεταναίοι, ναύτες κ.λ.π. μιλούσαν Ελληνικά. Άλλοι κουτσά στραβά και άλλοι πολύ καλά. Όλοι τους δε, μας αντιμετώπιζαν πολύ φιλικά, έδειξαν μεγάλο θαυμασμό για το καΐκι και μας είχαν στα όπα-όπα. Όλο το λιμάνι έμαθε για την άφιξή μας και όσοι είχαν πρόσβαση στο χώρο που ήμασταν δεμένοι ήρθαν να δουν το αξιοπερίεργο καΐκι από την Ελλάδα και ήθελαν να ανταλλάξουν κάποια κουβέντα μαζί μας. Μέσα σε αυτό το κλίμα λοιπόν πολλοί προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν στο πρόβλημα της παροχής νερού. Δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα. Στο τέλος ήρθε και η Πυροσβεστική, με διάφορα εξαρτήματα με μεγάλο ενδιαφέρον προκειμένου να δώσει λύση, αλλά ούτε και αυτοί κατέφεραν να επιτύχουν την πολυπόθητη σύνδεση. Μετά από αυτή την τελευταία προσπάθεια εγκατέλειψα την ιδέα του ανεφοδιασμού του σκάφους με νερό.

Σε λίγο εμφανίστηκε και κάποιο συνεργείο τηλεοράσεως και μου ζήτησε την άδεια να τραβήξει εικόνες από το καΐκι. Επίσης μου ζήτησαν να τους πω δυο λόγια για το ασυνήθιστο Ελληνικό σκάφος. Έτσι λοιπόν η “Φανερωμένη” προβλήθηκε και στην Αλβανική τηλεόραση. Αργότερα κατέπλευσε και ένα μεγάλο Ελληνικό κρουαζιερόπλοιο και έδεσε κοντά μας. Ονομαζόταν “The Calypso” νηολογίου Πειραιώς.

 

 

Το επόμενο συμβάν ήταν ότι το έσκασε ο Νάξος. Άρχισα έρευνα σε όλο το λιμάνι και στους γύρω δρόμους με το μηχανάκι. Σε λίγο όλο το λιμάνι είχε μάθει για το συμβάν και άρχισε να ψάχνει. Μεταξύ άλλων βγήκαν για έρευνα, ένα αυτοκίνητο του Λιμενικού και ένα αυτοκίνητο της Πυροσβεστικής! Μετά από αρκετή ώρα εντατικής έρευνας, πετυχαίνω τον Άσωτο Υιό να βολτάρει αμέριμνος, σε ένα δρομάκι κοντά στο λιμάνι. Τον βουτάω και τον παίρνω αγκαλιά στο μικρό μηχανάκι και τον φέρνω στο καΐκι, οπού χρειάστηκε να τον πλύνουμε επειδή ήταν σε οικτρή κατάσταση. Έτσι αναγκαστήκαμε να ξοδέψουμε από το λιγοστό νερό που μας είχε απομείνει, για το λουτρό του κυρίου Νάξου. Για να συνέλθω πάω σε ένα σουβλατζίδικο, το οποίο είχα εντοπίσει όταν έψαχνα τον Νάξο, και έτσι ηρέμησα.

Στην επιστροφή, στο σκάφος, παρατήρησα ένα περιστέρι το οποίο ήταν κάτω, στο τσιμέντο της προβλήτας. Αφήνω το μηχανάκι μπροστά στο καΐκι και πηδάω μέσα. Ξανακοιτώ προς το περιστέρι, αυτό στο ίδιο σημείο. Στην περιοχή τριγύρω υπήρχαν πολλά περιστέρια, γιατί το φορτηγό πλοίο που ήταν στην πρύμνη μας, ξεφόρτωνε σιτάρι σε σιλό με γερανό και τα περιστέρια έτρωγαν τους σπόρους που έπεφταν έξω από το σιλό. Σε λίγο κοιτώ και πάλι προς το περιστέρι και αυτό ήταν ακόμα στο ίδιο σημείο και παρόλο που κοντά του περνούσαν αυτοκίνητα, αυτό δεν πέταγε. Σκέφτηκα ότι έχει κάποιο πρόβλημα και πήγα κοντά για να δω τι πρόβλημα υπάρχει. Βλέπω το περιστέρι κολλημένο στην πίσσα που υπήρχε ανάμεσα στα μεγάλα κομμάτια μπετόν της προβλήτας, η οποία λόγω της μεγάλης θερμοκρασίας της ημέρας εκείνης είχε λιώσει. Το καημένο το πουλί είχε κολλήσει στην υγρή πίσσα και δεν μπορούσε να κουνήσει! Το ξεκολλάω με προσοχή και το φέρνω στο καΐκι. Λέω του Scott κατ’ αρχήν να δέσει τα σκυλιά και εν συνεχεία να έρθει να βοηθήσει, να δούμε τι θα κάνουμε με το πουλί. Όλα τα φτερά του, οι φτερούγες και τα πόδια του είχαν γίνει ένα με την πίσσα. Επί πλέον στο στήθος του δεν υπήρχαν πούπουλα παρά μια ανοικτή, ματωμένη πληγή. Αρχικά έκοψα με ψαλίδι μέρος από τις φτερούγες του, στη συνέχεια με πολύ μεγάλη υπομονή καθάρισα με βενζίνη - η βενζίνη διαλύει την πίσσα - τις φτερούγες και τα υπόλοιπα πούπουλα καθώς και τα πόδια του. Μετά το ξέπλυνα με γλυκό νερό, για να φύγει η βενζίνη και τέλος άλειψα με ελαιόλαδο την πληγή του καθώς και το υπόλοιπο φτέρωμά του ώστε να μην συγκαεί από την βενζίνη και την πίσσα. Όταν ολοκληρώθηκε όλη η φροντίδα το καημένο το πουλί έδειξε καλλίτερα. Περπάτησε για λίγο στο κατάστρωμα αν και το ένα πόδι του δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει καλά. Εννοείται ότι ήταν αδύνατον να πετάξει. Φέρνουμε και λίγο σιτάρι, του βάζουμε και νερό, αλλά ούτε ήπιε ούτε έφαγε τίποτα. Στην συνέχεια το βάλαμε σε ένα χαρτοκιβώτιο για να είναι προφυλαγμένο από τα τετράποδα και να ηρεμήσει. Τον βάφτισα δε “Δυρράχιο”. Έτσι λοιπόν προστέθηκε ένα ακόμα μέλος στην οικογένεια. Μετά από μερικές ημέρες αγόρασα κλουβί στο οποίο μετακόμισε ο “Δυρράχιος”. Επίσης εκτός από μια ικανή ποσότητα σιταριού που πήραμε από την βάση του σιλό, σε λίγες ημέρες αγόρασα και διάφορες τροφές πουλιών, ώστε το διαιτολόγιο του να είναι διευρυμένο. Σιγά-σιγά το επόμενο διάστημα το περιστέρι ανένηψε. Ταξίδεψε μαζί μας μέχρι την επιστροφή μας στην 4η Μαρίνα της Γλυφάδας και το πήρα μαζί μου στο σπίτι μου στη Βούλα, όπου και το ελευθέρωσα μετά από κάποιες ημέρες.

 

 

Μετά την περίθαλψη του “Δυρράχιου”, θέλοντας να του εξασφαλίσω τροφή, ρώτησα τον χειριστή του γερανού, ο οποίος ξεφόρτωνε το Ρωσικό φορτηγό πλοίο με το σιτάρι, αν μπορούσα να πάρω λίγο. Έτσι γνωριστήκαμε και επειδή έδειξα ενδιαφέρον για τον γερανό και την διαδικασία μεταφοράς του σιταριού από το πλοίο στο σιλό, με κάλεσε να επισκεφθώ τον γερανό, για να με ξεναγήσει. Ανέβηκα λοιπόν τα αρκετά σκαλιά του μεγάλου γερανού που φτάνουν στην καμπίνα από όπου γίνεται ο χειρισμός του εντυπωσιακού μηχανήματος. Ο χειριστής του γερανού ήταν ένας συμπαθής και ικανός άνθρωπος που σου έδινε την εντύπωση ότι γνώριζε καλά την δουλειά του. Η θέα από ψηλά αποκαλυπτική! Η “Φανερωμένη” από κάτω έμοιαζε με βαρκάκι.

 

 

Μετά από αυτή την εμπειρία πέρασα από το Λιμεναρχείο να τους ενημερώσω ότι αύριο νωρίς το πρωί θα ήθελα να αναχωρήσω και αν είναι δυνατόν να κάνουμε από απόψε τις διαδικασίες που απαιτούνται για να μην καθυστερήσω την επομένη το πρωί. Πρόσθεσα και το επιχείρημα ότι στους Αγίους Σαράντα μου είχαν υποσχεθεί ότι θα έρθουν στις 07:00 και τελικά ήρθαν στις 08:00. Μου απαντούν ότι εδώ είναι Δυρράχιο, δεν είναι Άγιοι Σαράντα, και ότι εδώ οι υπηρεσίες δεν κλείνουν, είναι ανοικτές όλο το εικοσιτετράωρο! Πρόσθεσαν το καθοριστικό επιχείρημα ότι εδώ δεν θα έρθουν οι Αρχές στο σκάφος για έλεγχο και συμπλήρωση των εγγράφων, αλλά ότι πρέπει εγώ να επισκεφθώ ξεχωριστά κάθε αρμόδια υπηρεσία. Δηλαδή ξεχωριστά Λιμεναρχείο, Τελωνείο, Αστυνομία, και Ασφάλεια. Χάρηκα πολύ με αυτή την προοπτική, διαισθανόμενος άλλης κλίμακας εμπλοκή για αύριο το πρωί.

Το βράδυ βγήκα έξω και πήγα μια βόλτα στο κέντρο όπου υπήρχε μια περιοχή πεζοδρόμων με κάθε είδους καταστήματα τα οποία έμεναν ανοικτά μέχρι αργά το βράδυ. Πάρα πολύ κόσμος στους δρόμους, ιδίως νεολαία. Επιβεβαίωσα και εδώ την διαπίστωση που είχα κάνει στους Αγίους Σαράντα, δηλαδή: Οι περισσότεροι άνθρωποι αξιοπρεπείς και με καλή εμφάνιση, η δε νεολαία δεν διέφερε από την νεολαία οποιασδήποτε Ελληνικής κωμόπολης. Η γενική εικόνα που αποκόμισα ήταν θετική και διαφορετική από την εικόνα που έχουμε στην χώρα μας για την Αλβανία και τους κατοίκους της. Για βραδινό κάθισα σε ένα από τα καλλίτερα εστιατόρια της περιοχής με ψαρικά. Το φαγητό καλό αλλά όχι εξαιρετικό και λογαριασμός περίπου ίδιος με τον αντίστοιχο Ελληνικό.

29-06-07 Στις 07:00 ήμουν έξω από το Λιμεναρχείο για τα περαιτέρω, δυστυχώς όμως ήταν κλειστό! Μέχρι να ανοίξει, πήγα στην Αστυνομία για τα διαβατήρια όμως έλειπε ο αρμόδιος υπάλληλος! Έως ότου επιστρέψει ο υπάλληλος της Αστυνομίας, επιστρέφω στο Λιμεναρχείο, το οποίο ακόμα ήταν κλειστό. Τελικά, χρειάστηκαν δυο ολόκληρες ώρες για να ξεμπερδέψω με την γραφειοκρατία. Καταφέρνουμε να αποπλεύσουμε από το λιμάνι του Δυρραχίου στις 09:25 με μέτριο καιρό, αλλά λιγότερο κυματισμό σε σύγκριση με το βουβό που είχαμε προχθές που ερχόμασταν. Είχα πάρει ασφαλώς δελτίο καιρού από βραδύς και έδειχνε καλός προς την κατεύθυνση που θα πηγαίναμε. Mε το που βγήκαμε από το λιμάνι ακολούθησα Δυτική πορεία για να ανοιχτούμε, να περάσουμε το ακρωτήριο του Δυρραχίου και στην συνέχεια να πάρουμε κατεύθυνση σχεδόν Βόρεια ώστε να οδηγηθούμε στον προορισμό μας, που ήταν το Μαυροβούνιο.

Αυτή την πορεία δεν την ακολουθούν τα μεγάλα πλοία που έχουν προορισμό το Μαυροβούνιο. Παρ’όλο που η πορεία του είναι βόρεια, αυτά ακολουθούν αντίθετη πορεία προς τον νότο προκειμένου να περάσουν με ασφάλεια τα αβαθή μέσα από τον δίαυλο με τις σημαδούρες και μετά παίρνουν την κανονική τους πορεία. (Ακολουθούν δηλαδή την πορεία που έκανα ερχόμενος στο Δυρράχειο από την Αυλώνα με την αντίθετη κατεύθυνση φυσικά).

Από την προηγούμενη, είχα μελετήσει προσεκτικά, όπως έξαλλου κάνω πάντα, την πορεία που θα ακλουθούσα την επομένη. Είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι παρόλο που η περιοχή μόλις βγεις από το λιμάνι και κατευθυνθείς Δυτικά είναι περιοχή με αβαθή, αν όμως κρατήσεις σχετικά κοντά στην ακτή, περνάς με ασφάλεια. Ακολουθώντας αυτή την διαδρομή γλυτώνεις καμιά δεκαριά μίλια. Για να είμαι όμως πιο σίγουρος, ρώτησα και τους καπετάνιους των πλοηγίδων (πιλοτίνες) που έδεναν στην πλώρη μου. Μου επιβεβαίωσαν την ορθότητα του συλλογισμού μου και με ενεθάρρυναν να ακολουθήσω αυτή την διαδρομή. Παρόλα αυτά για ακόμη μεγαλύτερη ασφάλεια, έβαλα τον Scott στο βυθόμετρο να μου φωνάζει οποιαδήποτε μεταβολή του βάθους. Προχωρούσαμε κανονικά, αλλά βεβαίως με προσοχή. Ξαφνικά ακούω από το VHF, το οποίο είχα ανοικτό, να καλούν το σκάφος “Φανερωμένη” από το Λιμεναρχείο του Δυρραχίου. Απαντώ αμέσως και μου λένε, «προσέξτε γιατί στη περιοχή που βρίσκεστε, σας παρακολουθούμε με το Radar, υπάρχουν αβαθή», τους ευχαριστώ για την προειδοποίηση, τους εξηγώ ότι το βύθισμά μου είναι 2,5 μέτρα μόνον και θεωρώ ότι περνάω με ασφάλεια από την περιοχή. Τότε μου δίνουν το έχει καλώς και μου εύχονται καλό ταξείδι! Το γεγονός αυτό με εντυπωσίασε και μου άφησε τις καλλίτερες εντυπώσεις.

Αφού περάσαμε με μεγάλη προσοχή την δύσκολη περιοχή και στη συνέχεια το ακρωτήριο του Δυρραχίου, πήραμε πλέον πορεία για το Μαυροβούνιο. Ο καιρός ίδιος, με τον σχετικό βουβό κυματισμό. Άρχισα να σκέφτομαι την περίπτωση να μην πάμε τελικά στο Μαυροβούνιο, γιατί το βουβό μας ταλαιπωρούσε, αλλά να παρεκκλίνουμε της πορείας μας και να πάμε σε ένα Αλβανικό λιμάνι που λέγεται Shëngjin. Ευτυχώς όμως σταδιακά οι συνθήκες άρχισαν να βελτιώνονται και έτσι συνεχίσαμε κανονικά προς τον προορισμό μας. Σύντομα η βελτίωση εξελίχθηκε σε ωραία μπουνάτσα και έτσι κάναμε καλή πρόοδο. Τελικά φθάνουμε στο λιμάνι Μπαρ (Bar, Бар στα Σερβικά και Κυριλλικά), του Μαυροβουνίου στις 17:33 έχοντας διανύσει 54 ν.μ., (ίδια ακριβώς απόσταση με τις διαδρομές Άγιοι Σαράντα - Αυλώνας και Αυλώνας - Δυρράχιο) από το Δυρράχιο.

Το Μπαρ (Θηβάριον ή Αντιβάριον στα Ελληνικά) είναι λιμάνι εισόδου-εξόδου του Μαυροβουνίου και δίπλα στο κυρίως λιμάνι υπάρχει μια μικρή σχετικά Μαρίνα για μικρότερα σκάφη. Εκεί πήγαμε αφού προηγουμένως είχαμε αναγγείλει την άφιξη μας με το V.H.F. Μας περίμεναν, μας υπέδειξαν θέση για να δέσουμε, με ρεμέτζα του λιμανιού και μας βοήθησαν να δέσουμε. Ακριβώς έξω από το σκάφος υπήρχε παροχή νερού, μας έδωσαν σύνδεση με ρεύμα 220 V, oλα πολύ ωραία. Μαζεύτηκε αμέσως κόσμος από τα άλλα σκάφη για να δουν το αξιοπερίεργο σκάφος που ερχόταν από την μακρινή, για αυτούς, Ελλάδα. Αφού μίλησα για λίγο με τους ντόπιους οι οποίοι έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για το ταξείδι μας, τηλεφώνησα στο γραφείο-πρακτορείο σκαφών A1 Yacht Trade Consortium S.A., με το οποίο είχα ήδη προσυνεννοηθεί και μας περίμεναν, για να φροντίσουν όλη την διαδικασία που απαιτείται για την είσοδό μας στην χώρα. Σε λίγη ώρα ήρθε μια πολύ συμπαθητική και πρόθυμη κοπέλα, πήρε τα έγγραφα της “Φανερωμένης” και τα διαβατήρια και μας είπε ότι θα τα φέρει πίσω αργότερα το απόγευμα, έτοιμα. Εμείς δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε καθόλου. Όταν έφυγε βγάλαμε και το μηχανάκι έξω ώστε να έχουμε την αυτονομία μας. Αργότερα, επέστρεψε η κοπέλα με όλα τα έγγραφα έτοιμα.

30-06-07 Το πρωί πήγαμε για ψώνια στο μεγαλύτερο σούπερ μάρκετ της πόλης, γιατί τα εφόδιά μας είχαν κάπως μειωθεί. Αγοράσαμε αρκετά πράγματα. Ευτυχώς μας τα έφεραν με φορτηγάκι στο καΐκι. Αργότερα πήγα με το μηχανάκι σε ένα διατηρητέο παραδοσιακό χωριό, το Stari Bar λίγο έξω από την πόλη. Όλο το χωριό πετρόκτιστο, πολύ γραφικό.

01-07-07 Η ημέρα ξεκίνησε με γενική φασίνα του καϊκιού μέσα και έξω, τέτοια που είχε να γίνει από την Κέρκυρα, επειδή στην Αλβανία πουθενά δεν μπορέσαμε να πάρουμε νερό.

 

 

Επίσης έγιναν ορισμένες εργασίες συντήρησης στο καΐκι και διάφορα ψώνια από ένα κατάστημα ναυτιλιακών, το οποίο βρίσκεται μέσα στην Μαρίνα. Αργότερα βάλαμε την εξωλέμβια στο βαρκάκι και έτσι πήγα με τα τετράποδα για μπάνιο. Αυτά χάρηκαν πολύ γιατί είχαν και αυτά να κολυμπήσουν από την Κέρκυρα.

Το απόγευμα επισκέφθηκα ένα πολύ παλιό ελαιόδεντρο το οποίο ονομάζεται Mirovica. Πιστεύεται ότι είναι άνω των 2.000 ετών και είναι μία από τις αρχαιότερες ελιές του κόσμου. Έχει χαρακτηριστεί εθνικό μνημείο, από το 1975 και αποτελεί ένα από τα αξιοθέατα της περιοχής. Μετά από αυτό το αξιοθέατο, επισκέφθηκα ένα άλλο πολιτιστικό και ιστορικό μνημείο του 19ου αιώνα. Το παλάτι του Βασιλιά Νικολάου. Ο Νικόλαος ήταν ο μόνος βασιλιάς του Μαυροβουνίου. Είναι κτισμένο στην παραλία σχεδόν δίπλα στην Μαρίνα όπου ήμασταν με το σκάφος. Στο παλάτι αυτό στεγάζεται το μουσείο County Museum στο οποίο βρίσκονται τα αξιολογότερα αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής. Στον κήπο του είχαν φυτευτεί πολύ σπάνια είδη δένδρων και εξωτικά φυτά που δημιουργούν μια μοναδική ιστορική και περιβαλλοντική ατμόσφαιρα.

 

 

02-07-07 Αναχώρηση από το Μπαρ στις 08:15, με ωραία μπουνάτσα. Μετά από μια ευχάριστη διαδρομή κατά μήκος των ακτών του Μαυροβουνίου, φτάνουμε στις 10:10 μετά από 14 ν.μ., στον Άγιο Στέφανο (Sveti Stefan/Свети Стефан στα Σερβικά και Κυριλλικά).

Κάποτε ήταν παλιρροϊκό νησί, αλλά τώρα είναι μόνιμα συνδεδεμένο με την ηπειρωτική χώρα με ένα στενό ισθμό. Τον 15ο αιώνα το νησί ήταν χωριό ψαράδων. Στη δεκαετία του 1950 η τελευταίοι κάτοικοι του χωριού εκδιώχθηκαν, και το Sveti Stefan μετατράπηκε σε πόλη-πολυτελές ξενοδοχείο. Οι δρόμοι, τοίχοι, οροφές και προσόψεις των κτηρίων ήταν, ως επί το πλείστον διατηρημένα, ενώ το εσωτερικό τους μετατράπηκε έτσι ώστε να προσφέρει τις πιο σύγχρονες ανέσεις ξενοδοχείου πολυτελείας. Το Sveti Stefan, στη δεκαετία του 1970, ήταν δημοφιλές μεταξύ των διασημοτήτων, και ανάμεσα στους επισκέπτες του ήταν η Marilyn Monroe, Willy Brandt, Μπόμπι Φίσερ, Boris Spassky, Σοφία Λόρεν και Κάρλο Πόντι, Monica Vitti, Ingemar Stenmark, Kirk Douglas, Jonathan Miller και η Claudia Schiffer. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

 

 

Αράζουμε αρόδου και με το βαρκάκι πάμε σε ένα μικρό ξερονήσι δίπλα στον Άγιο Στέφανο, μαζί με τα σκυλιά. Αυτά χάρηκαν πολύ, γιατί ανέβηκαν στο νησάκι, οπού δεν υπήρχε άνθρωπος και το εξερεύνησαν με λεπτομέρεια. Στη συνέχεια έκαναν το μπανάκι τους, μαζί με τον καπετάνιο.

Στις 12:10 σηκώνουμε άγκυρα και φεύγουμε, με συνεχιζόμενο πολύ ωραίο καιρό. Κατευθυνόμαστε στην κοντινή Μπούτβα (Budva Будва, στα Σερβικά και Κυριλλικά), απόσταση 4 ν.μ..

 

 

Φθάνουμε στο λιμάνι της Μπούτβα στις 12:38, όπου μας δίνουν μια ωραία θέση και μας βοηθούν να δέσουμε.

Η ονομασία της πόλης προέρχεται από την αρχαία Ελληνική Βοῦς (Βόδι). Σύμφωνα με την μυθολογία, η πόλη ιδρύθηκε από τον Κάδμο, τον πρώτο Βασιλιά της Θήβας. Η Μπούτβα είναι η πιο τουριστική πόλη του Μαυροβουνίου. Μάλιστα, τις ημέρες που βρισκόμουν στην περιοχή, είχε προγραμματιστεί συναυλία από τους παλαίμαχους Rolling Stones.

Το μεσημέρι έφαγα ψαρικά σε ένα από τα εστιατόρια στο λιμάνι εμπρός ακριβώς στην θάλασσα. Το απόγευμα έκανα έναν ωραίο περίπατο στην παλιά πόλη, με τα εντυπωσιακά Ενετικά τείχη. Πάρα πολύς κόσμος, τουρίστες από όλα τα μέρη του κόσμου. Υπερτερούσαν οι επισκέπτες από την Ρωσία. Επίσης πάρα πολύ νεολαία. Στην μεγάλη παραλία μπροστά στο λιμάνι η μουσική ακούγεται παντού σε μεγάλη ένταση. Το βράδυ όμως, λόγω της νυχτερινής ζωής, η μουσική ξεπερνάει κάθε όριο σε ένταση. Σε κανένα μέρος του κόσμου, από αυτά που έχω επισκεφθεί, δεν έχω δει τέτοιο φαινόμενο. Η μουσική δεν σταματάει ποτέ.

03-07-07 Αποπλέουμε από την Μπούτβα στις 08:20 με ωραίο καιρό. Επειδή όμως είχα πάρει δελτίο καιρού και ο καιρός προβλεπόταν από την επομένη να χαλάσει πολύ και να διαρκέσει, ήθελα να πάω, σε όσο γίνεται πιο ασφαλές λιμάνι. Έτσι μετά από μελέτη, κατέληξα ότι ένα από τα ασφαλέστερα λιμάνια της ευρύτερης περιοχής είναι το Κότορ. Πορεία λοιπόν προς Κότορ. Μετά από καμιά δεκαπενταριά μίλια φθάνουμε στην είσοδο του ευρύτερου κόλπου του Κότορ. Εκεί συναντούμε να βγαίνει από τον κόλπο ένα ωραίο παλιό κλασικό ιστιοπλοϊκό.

 

 

Ο ευρύτερος κόλπος του Κότορ (Boka Kotorska, Бока Которска στα Σερβικά και Κυριλλικά), το νοτιότερο φιόρδ της Ευρώπης, στην πραγματικότητα είναι το βυθισμένο φαράγγι του ποταμού Μπόκελι και χωρίζεται σε τέσσερις μικρότερες λεκάνες, τον κόλπο του Χέρτσεγκ Νόβι (Herceg Novi), τον κόλπο του Τίβατ (Tivat), τον κόλπο του Ρίσαν (Risan) και κόλπο του Κότορ (Κotor).

 

Μετά την είσοδό μας στον κόλπο συναντούμε ένα ωραίο γραφικό λιμανάκι, το Rose.

 

 

 

Λίγο μετά το γραφικό Rose συναντάμε κάτι αξιοπερίεργο. Μεγάλη σκαμμένη υπόγεια σήραγγα στο βουνό, στην επιφάνεια της θάλασσας. Οι σήραγγες αυτές χωράνε ολόκληρο πολεμικό πλοίο ή υποβρύχιο, ώστε να παραμένει κρυμμένο μέσα σε αυτές και την δεδομένη στιγμή να εξέρχεται ξαφνικά για δράση ώστε να αιφνιδιάζει τον εχθρό.

 

 

Ο κόλπος έχει κατοικηθεί από την αρχαιότητα. Γύρω από τον κόλπο υπάρχουν διάσπαρτες, καλά διατηρημένες, γραφικές μεσαιωνικές πόλεις και οικισμοί. Οι πιο γνωστές είναι, το Χέρτσεγκ Νόβι (Herceg Novi), Τίβατ (Tivat), Ρίσαν (Risan), Πέραστ (Perast) και Κότορ (Kotor). Το φυσικό περιβάλλον είναι εντυπωσιακό, σε πολλά σημεία ψηλά βουνά κατεβαίνουν απότομα μέχρι την θάλασσα. Επίσης υπάρχουν πολλές Εκκλησίες και Μοναστήρια σε όλη την περιοχή. Υπερτερούν οι Ορθόδοξες αν και υπάρχουν αρκετές Καθολικές. Λίγο πριν φθάσουμε στο λιμάνι του Κότορ συναντούμε ακόμα μια μικρή παραθαλάσσια, γραφική κωμόπολη, την Dobrota.

 

 

Μετά από αυτή την πολύ ευχάριστη διαδρομή φτάνουμε τελικά στο προορισμό μας, το λιμάνι του Κότορ (Kotor, Котор στα Σερβικά και Κυριλλικά), από όπου πήρε και το όνομά του ο ομώνυμος κόλπος. Η πόλη ήταν αρχαία Ελληνική αποικία και ονομαζόταν Ασκρήβιον. Στην περιοχή της κωμόπολης Κότορ εγκαταστάθηκαν τον 3ο αιώνα π.Χ. Έλληνες. Τον 7ο αιώνα οι Βυζαντινοί οικοδόμησαν την παλαιά πόλη του Κότορ.

Tο 1979 η πόλη χαρακτηρίστηκε από την UNESCO Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά.

 

 

Καταπλέουμε στο λιμάνι στις 12:38 αφού έχουμε διάνυση 31 ν.μ. από την Μπούτβα. Μας δίνουν ωραία και ασφαλή θέση, ακριβώς κάτω από τα τείχη της παλιάς πόλης. Ρεμέτζα δικά τους, νερό και ρεύμα 220 V. Πριν καλά καλά δέσουμε, παρουσιάζεται ο εκπρόσωπος του γραφείου – πρακτορείου σκαφών A1 Yacht Trade Consortium S.A. - με τον οποίο είχα ήδη συνεννοηθεί, και ανέλαβε να διεκπεραιώσει όλη την απαιτούμενη γραφειοκρατία, χωρίς φυσικά εμείς να χρειαστεί να κάνουμε το παραμικρό. Ο κύριος αυτός ήταν Έλληνας, ευγενής, καθώς πρέπει και μας κατατόπισε δίνοντας μας πολλές πληροφορίες. Πρώτη ενέργεια ήταν να βγάλουμε το μικρό Honda έξω, ώστε να υπάρχει χερσαία αυτονομία. Μετά πήγα με το βαρκάκι και τα τετράποδα για μπάνιο σε απόμερη περιοχή, ώστε να μην ενοχλούν άλλους ανθρώπους και να αισθάνονται και αυτά ότι είναι σε διακοπές. Το βράδυ έξοδος στην παλιά πόλη.

04-07-07 Η ημέρα ξεκίνησε με γενικό πλύσιμο – καθαρισμό του καϊκιού, δεδομένου ότι το νερό ήταν στα πόδια μας. Επίσης πήγα με το μηχανάκι σε ένα πλυντήριο ρούχων, σε απόσταση δυο - τριών χιλιόμετρων ώστε να δώσω ρούχα, που είχαν μαζευτεί για πλύσιμο. Αργότερα για μπάνιο με το βαρκάκι, με τα σκυλιά. Όταν επιστρέψαμε είχε σηκωθεί αέρας. Ο υπεύθυνος του λιμανιού μας έδωσε κι άλλο ρεμέτζο για να σιγουρέψουμε το σκάφος. Αργότερα ήρθε ένα ιστιοπλοϊκό, αρκετά μεγάλο και έδεσε δυο σκάφη πιο πέρα. Φαίνονταν ταλαιπωρημένοι και θαλασσοδαρμένοι. Τους μίλησα και μου είπαν ότι έρχονται από την Μπούτβα και ότι έξω από τον ευρύτερο κόλπο του Κότορ συνάντησαν πολύ μεγάλη θαλασσοταραχή και δυσκολευτήκαν πολύ μέχρι να μπουν στον κόλπο. Το απόγευμα τουρισμός με το μηχανάκι στην ευρύτερη περιοχή. Το βράδυ δείπνο σε ένα ωραίο εστιατόριο, στην παλιά πόλη. Στο διπλανό μου τραπέζι έτρωγαν, μια οικογένεια Ελλήνων από την Θεσσαλονίκη. Ο κύριος ήταν στέλεχος στη εταιρεία πετρελαιοειδών ΕΚΟ η οποία έχει αξιόλογη παρουσία στο Μαυροβούνιο. Η έδρα του ήταν το Κότορ, και έτσι ήξερε πολύ καλά την περιοχή. Από αυτόν πήρα πολλές χρήσιμες πληροφορίες, και έτσι σχημάτισα πληρέστερη εικόνα για την χώρα, αλλά και για την πόλη. Η συντροφιά τους ήταν πολύ ευχάριστη.

05-07-07 Το πρωί φυσούσε πολύ, αλλά εκεί που βρισκόμασταν δεμένοι και μάλιστα με δυο ρεμέτζα, ήμασταν ασφαλείς. Έκανα σύνδεση με τον υπολογιστή για να πάρω δελτίο καιρού και είδα ότι σε όλη την περιοχή από το Ιόνιο έως και την Αδριατική επικρατούσε πολύ άσχημος καιρός. Βέβαια, οι συνθήκες στον ευρύτερο κόλπο του Κότορ, ήταν σαφώς καλύτερες. Εν συνεχεία πάω με το μηχανάκι και παίρνω τα ρούχα από το πλυντήριο. Μετά πάμε για ψώνια στο super market, ώστε να αναπληρώσουμε τις προμήθειες.

 

 

Τελειώνοντας αυτές τις δουλειές επισκέφθηκα ξανά την παλιά πόλη του Κότορ. Στο κέντρο της, στην πλατεία Αγίου Λουκά βρίσκεται και ο Ορθόδοξος Ναός του Αγίου Νικολάου στον οποίο πήγα για προσκύνημα. Στη συνέχεια πήγα και στην παρακείμενη μικρή, επίσης Ορθόδοξη Εκκλησία του Αγίου Λουκά. Επόμενη επίσκεψη ήταν το Ναυτικό Μουσείο, το οποίο βρίσκεται στην γραφική πλατεία Boka Marine.

Το απόγευμα ξανασυνδέθηκα για να δω πρόβλεψη καιρού της επόμενης ημέρας. Έδειχνε μικρή εξασθένηση στην Αδριατική ενώ για τον ευρύτερο κόλπο του Κότορ έδειχνε σχετικά καλό καιρό.
Παρόλα αυτά πάω και από το πρακτορείο A1 Yacht Trade ώστε να διασταυρώσω την πρόβλεψη καιρού. Μου επιβεβαίωσαν τις πληροφορίες που ήδη είχα και μετά από σχετική συζήτηση μαζί τους, αποφασίζω την επομένη αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις, να φύγω και να πάω στο Χέρτσεγκ Νόβι, κοντινό λιμάνι μέσα στον ευρύτερο κόλπο του Κότορ, που ως εκ τούτου ήταν προφυλαγμένο.

06-07-07 Ο καιρός καλός, οπότε αποφασίζω να εκτελέσω το χθεσινό σχέδιο. Λύνουμε στις 09:00 και πηγαίνουμε στον κοντινό σταθμό ανεφοδιασμού σκαφών, προκειμένου να πάρουμε πετρέλαιο. Ο σταθμός είναι μέσα σε ένα μικρό ποτάμι το οποίο εκβάλει δίπλα στο λιμάνι. Αφού ολοκληρώθηκε ο ανεφοδιασμός, αποπλέουμε από το Κότορ στις 10:30. Μετά από λίγα μίλια παραπλέουμε την γραφική κωμόπολη Perast (Пераст, στα Σερβικά και Κυριλλικά).

 

 

Απέναντι από το Perast βρίσκεται ένα μικρό γραφικό νησάκι, το οποίο ονομάζεται Παναγία του βράχο (Gospa od Skrpjela στα Σερβικά). Η Παναγία του βράχου είναι χτισμένη σε ένα τεχνητό νησί που δημιουργήθηκε από κατοίκους της Perast. Το 1452, στις 22 Ιουλίου, δύο Βενετοί ναυτικοί από το Perast βρήκαν μία εικόνα της Παρθένου Μαρίας σε έναν βράχο στη θάλασσα, έξω από το Perast. Στο σημείο αυτό, οι ναυτικοί και οι κάτοικοι κατασκεύασαν ένα τεχνητό νησί στο οποίο κτίστηκε η εκκλησία. Από τότε, κάθε χρόνο εκείνη την ημέρα, οι ναυτικοί και οι κάτοικοι του Perast προσθέτουν πέτρες στο νησί σε ανάμνηση του γεγονότος.

 

 

Στη συνέχεια προσεγγίσαμε την κωμόπολη Perast ώστε να την δούμε από κοντά. Είναι πράγματι μια παραμυθένια μικρή πόλη που νομίζεις ότι ο χρόνος σταμάτησε εδώ και πολλά χρόνια.

 

 

Μετά από αυτές τις ευχάριστες περιηγήσεις κατευθυνθήκαμε προς τον προορισμό μας. Αφού περάσαμε ένα πολύ στενό πέρασμα το οποίο χωρίζει τον κόλπο του Κότορ από τον κόλπο του Τίβατ, συνεχίσαμε πλέον την πορεία μας στον κόλπο του Τίβατ. Από το σημείο αυτό και ύστερα παρουσιάστηκε κάποιος αξιόλογος αέρας. Διασχίσαμε χωρίς πρόβλημα τον κόλπο του Τίβατ και περνώντας πάλι ένα στενό πέρασμα, εισήλθαμε πλέον στον κόλπο του Χετσεργκ Nόβι. Από εδώ και πέρα ο αέρας ενισχύθηκε χωρίς όμως να έχουμε πρόβλημα, εκτός από σχετικό πίτυλο (σπρέι).

Τελικά φθάνουμε στο λιμάνι του Χέρτσεγκ Νόβι (Herceg Novi / Херцег Нови στα Σερβικά και Κυριλλικά), από όπου πήρε και το όνομά του ο ομώνυμος κόλπος. Στα Ελληνικά Νεόκαστρον, το οποίο βρίσκεται απέναντι από στην είσοδο του ευρύτερου κόλπου του Κότορ. Ώρα άφιξης 12:40, απόσταση από το Κότορ 14 ν.μ.. Το λιμάνι ήταν μικρό και φυσούσε αρκετά. Ευτυχώς υπήρχε διαθέσιμη θέση και ο υπεύθυνος του λιμανιού μας υπέδειξε να πλαγιοδετήσουμε στον μώλο. Φυσικά παροχή νερού στο πλάι μας και ηλεκτρικού από την ξηρά.

 

 

Ο υπεύθυνος του λιμανιού, φιλικός, ευγενής και πρόθυμος, μας κατατόπισε για τα απαραίτητα. Ακολούθως, μπάνιο με το βαρκάκι, παρέα με τα σκυλιά. Αργότερα ο αέρας δυνάμωσε αρκετά και ένα δυο σκάφη τα οποία ήρθαν αργά το απόγευμα, δυσκολεύτηκαν να δέσουν. Το ένα μάλιστα μετά από πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες απογοητεύτηκε τόσο, που στο τέλος έφυγε!

Στο Μαυροβούνιο δραστηριοποιούνται αρκετές Ελληνικές Εταιρείες. Μεταξύ αυτών και η εταιρεία πετρελαιοειδών ΕΚΟ. Στο λιμανάκι του Χέρτσεγκ Νόβι μάλιστα υπήρχε και πρατήριο της εταιρείας.

 

Αργότερα έκανα σύνδεση με τον υπολογιστή για να πάρω δελτίο καιρού και είδα ότι σε όλη την περιοχή την επομένη θα είχε καλοσύνη. Στη συνέχεια πήγα σε ένα μικρό περίπτερο, το οποίο ήταν το γραφείο του λιμανιού, για να διασταυρώσω και από εκεί την πρόβλεψη του καιρού. Μου επιβεβαίωσαν ότι πράγματι, από αύριο ο καιρός αλλάζει και πλέον θα είναι καλός. Με αυτά τα δεδομένα αποφάσισα για την επομένη να φύγω και να πάω στην Κροατία. Το βράδυ έξοδος σε τυπικό εστιατόριο της περιοχής.

07-07-07 Αναχώρηση στις 08:40 για το κοντινό λιμάνι της Ζελένικα. Καιρός πολύ ωραίος. Το λιμάνι αυτό είναι λιμάνι εισόδου – εξόδου από την χώρα, ιδιότητα που δυστυχώς δεν είχε το Χέρτσεγκ Νόβι και έτσι ήμασταν υποχρεωμένοι να πάμε εκεί για τις διαδικασίες εξόδου από την χώρα, εφόσον προτιθέμεθα να πάμε στην Κροατία. Φθάνουμε στο λιμάνι της Ζελένικα (Zelenika) στις 08:55, απόσταση 2 ν.μ.

Ευτυχώς ξεμπερδεύουμε εύκολα με την γραφειοκρατία και στις 09:25 αποπλέουμε με προορισμό την Κροατία. Όταν φθάνουμε στην Βόρεια είσοδο – έξοδο του ευρύτερου κόλπου του Κότορ, αντικρίζουμε χαρακτηριστικά οχυρωματικά έργα άλλης εποχής, σήμερα εγκαταλελειμμένα.

 

Συνεχίζουμε με πολύ ωραίο καιρό και ηλιόλουστη μέρα. Με αυτές τις ευχάριστες συνθήκες σε λίγο αφήνουμε πίσω μας το Μαυροβούνιο και περνάμε στα χωρικά ύδατα της Κροατίας.

Το σύνολο των μιλίων που διανύσαμε με την “Φανερωμένη” από την Μαρίνα Γουβιών Κέρκυρας μέχρι την Ζελένικα του Μαυροβουνίου είναι 265 ν.μ.. Ώρες λειτουργίας μηχανής: 44. Το ταξείδι διήρκεσε 13 ημέρες.

(Για να διαβάσετε την συνεχεία μεταβείτε στο ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ)