Το χρονικό διάστημα που το καΐκι βρισκόταν στο ναυπηγείο “Χαλκίτη” μετά την αγορά του τον Μάρτιο 1987, άρχισε να με απασχολεί το θέμα της επιλογής και του συνδυασμού των χρωμάτων για το βάψιμο του σκάφους.

Έγιναν πολλές συζητήσεις μεταξύ φίλων και ειδημόνων περί των σκαφών χωρίς να καταλήγουμε σε κάποια απόφαση. Τότε λοιπόν ένας φίλος μου, ο Θέμος Αποστολόπουλος, έριξε την ιδέα να χρωματίσουμε ένα σχέδιο του σκάφους, για να καταλάβουμε καλλίτερα το αποτέλεσμα. Το σχέδιο αυτό το είχε φτιάξει ο Bill Nady, ναυπηγός και καπετάνιος με πολύ μεγάλη εμπειρία σε σκάφη διαφόρων τύπων και ειδικά σε ξύλινα κλασσικά και παραδοσιακά ιστιοφόρα. Εκείνος μου έδωσε τις βασικές ιδέες για την ολοκλήρωση του έργου.

Πήρα λοιπόν το σχέδιο του Bill, έκανα αρκετές φωτοτυπίες και κάθε φωτοτυπία χρωματίστηκε με λαδομπογιές ζωγραφικής, με διαφορετικούς συνδυασμούς χρωμάτων. Μετά από πολλές δοκιμές και συνδυασμούς, καταλήξαμε στο σχέδιο που παραθέτω κατωτέρω.

 

 

Βέβαια, για την ιστορία να πω ότι δική μου πρώτη επιλογή ήταν το σκάφος να βαφτεί στην απόχρωση πορτοκαλί του μινίου επειδή πολλά Περάματα ως φορτηγά και σκάφη εργασίας είχαν αυτό το χρώμα, ή γκρι. Υπήρχε όμως κάποιο κώλυμα για αυτή την επιλογή. Ένα πολύ ωραίο Τσερνικοπέραμα, το “Σελήνη”, ιδιοκτησίας του κυρίου Χρήστου Λαμπράκη, είχε και εξακολουθεί να έχει αυτό το χρώμα. Δεν μου άρεσε λοιπόν η ιδέα να αντιγράψω το χρώμα της “Σελήνης”. Για το λόγο αυτό, η λύση του μινίου αποκλείστηκε. Τελικά το σκάφος βάφτηκε σκούρο μπλε, επιλογή που μου άρεσε πολύ, όπως και στους περισσότερους.

 

 

Διατήρησα αυτό το χρώμα για πολλά χρόνια, αλλά με έτρωγε η ιδέα να το αλλάξω σε μίνιο, για δυο λόγους. Το σκούρο μπλε είναι πολύ ωραίο χρώμα αλλά είναι κοτερίσιο, δεν είναι παραδοσιακό χρώμα για καΐκια. Επίσης, το σκούρο μπλε τραβάει τον δυνατό ήλιο της Ελλάδος και το κουφάρι ζεσταίνεται πολύ ιδίως το καλοκαίρι, με αποτέλεσμα το χρώμα να σκάει πολύ εύκολα.

Τον Απρίλιο 2006 λοιπόν παρά την αντίθετη γνώμη σχεδόν όλων των φίλων και γνωστών, αποφάσισα τελικά να τολμήσω την αλλαγή χρώματος και να βάψω το καΐκι πορτοκαλί του μινίου.
Η μόνη υποστήριξη σε αυτή την απόφαση ήταν από τους φίλους μου Αλεξάνδρα Τσουκαλά και Διονύση Κούκο οι οποίοι με σταθερότητα υποστήριξαν αυτή την εκδοχή. Από τότε μέχρι σήμερα η “Φανερωμένη” είναι βαμμένη σ’ αυτή την απόχρωση. Τα χρώματα και τα βερνίκια που χρησιμοποιώ όλα τα χρόνια (μετά από πολλές δοκιμές) είναι τα STOPPANI με τα οποία είμαι πολύ ικανοποιημένος.