Πίσσα και Μαυρούκα

Την άνοιξη του 2006 η Ροζίνα συνήθιζε να κάνει περίπατο από την παραλία της Βούλας έως το Καβούρι.

Σε έναν από τους περιπάτους της, αντιλήφθηκε ότι την ακολουθούσε ένα σκυλάκι. Έρχεται λοιπόν στο σπίτι μου με το σκυλάκι και μου το φέρνει. Εγώ αμέσως της είπα ότι, «ούτε να περνάει από το μυαλό σου ότι το σκυλί μπορεί να μείνει στο σπίτι μου γιατί υπάρχει ο Νάξος και δεν θέλω να επωμισθώ την ευθύνη και δεύτερου σκυλιού».

Μου προβάλει το επιχείρημα ότι το σκυλί έχει περιλαίμιο άρα δεν είναι αδέσποτο, έχει αφεντικό και να το κρατήσω μέχρι να βρεθεί το αφεντικό της. Παράλληλα, αυτό το σκυλάκι που θα ήταν περίπου έξη μηνών τότε, ήταν τόσο γλυκό και φιλικό που σε αφόπλιζε. Δέχομαι λοιπόν μετά από πολλά παρακάλια της Ροζίνας το σκυλί να μείνει προσωρινά στο σπίτι μου, έως ότου βρεθεί το αφεντικό του. Η Ροζίνα δε, αναλαμβάνει να ειδοποιήσει Αστυνομία, κτηνιάτρους της περιοχής κ.λ.π. Έτσι λοιπόν το σκυλάκι μένει προσωρινά στο σπίτι. Με τον Νάξο από την πρώτη στιγμή δημιουργήθηκε πολύ φιλικό κλίμα μεταξύ τους.

Το σκυλί βαφτίστηκε Πίσσα λόγω του μαύρου χρώματος. Οι μέρες περνούσαν και ιδιοκτήτης του σκυλιού δεν εμφανιζόταν, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Ροζίνας. Η Πίσσα εν τω μεταξύ ήταν τόσο αξιαγάπητο πλάσμα που δεν σου άφηνε περιθώριο για καμία απολύτως αρνητική σκέψη. Έτσι λοιπόν κέρδισε την θέση της. Είχε όμως ένα συνήθειο: με κάθε ευκαιρία το έσκαγε, αλλά ευτυχώς μετά από λίγες ώρες επέστρεφε.

Μετά από περίπου ένα μήνα, μια φορά, το σκάει αλλά δεν επιστρέφει όπως συνήθως. Εγώ άρχισα να την ψάχνω σε όλη την γειτονιά. Όλο το βράδυ πέρασε ψάχνοντας την Πίσσα.
Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ και τις επόμενες ημέρες το ψάξιμο συνεχίστηκε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Φυσικά ενημερώθηκαν όλοι οι γείτονες ώστε να έχουν το νου τους. Έπεσα σε μεγάλη μελαγχολία, γιατί εν τω μεταξύ σε αυτό το διάστημα το είχα αγαπήσει πολύ.

Ο καιρός πέρασε και παρόλα αυτά ήμουν πολύ στενοχωρημένος. Μετά από περίπου ένα μήνα κάποιο πρωινό, ενώ ξυριζόμουν, με φωνάζει η Σόνια (η κοπέλα που φροντίζει το σπίτι μου) ότι η Πίσσα επέστρεψε. Κατεβαίνω αμέσως, με τις σαπουνάδες και βλέπω ένα σκυλάκι στα ιδία ακριβώς χρώματα με την Πίσσα, στην ιδία ηλικία αλλά λίγο διαφορετικό. Αυτό δε, έκανε τέτοιες χαρές σαν να ήταν η “Πίσσα”. Λέω στην Σόνια : «Σόνια μήπως δεν είναι η Πίσσα; γιατί η μουσούδα του είναι λίγο διαφορετική καθώς και το τρίχωμα». Μου απαντά ότι: «το σκυλί μεγάλωσε, και μέσα στο διάστημα που έλειπε, για αυτό έχει λίγο αλλάξει». Αυτό δε το καημένο έκανε τέτοιες χαρές που μόνο η Πίσσα θα μπορούσε να κάνει. Έτσι λοιπόν από την λαχτάρα μου, το σκυλάκι αυτό να είναι η Πίσσα, έπεισα τον εαυτό μου ότι είναι πράγματι εκείνη.

Τηλεφωνώ στη Ροζίνα και της λέω, έλα σπίτι μου, έχω μια έκπληξη. Έρχεται η Ροζίνα, το απόγευμα, της δείχνω το σκυλάκι και της λέω είδες, η Πίσσα γύρισε! Μου απαντά αμέσως και χωρίς δισταγμό, ότι το σκυλί αυτό δεν είναι η Πίσσα. Μετά από αυτό το γεγονός συνειδητοποίησα και εγώ αυτό που δεν ήθελα να πιστέψω.

Τι κάνουμε όμως τώρα; Αυτό το καημένο έκανε τέτοιες χαρές και έδειχνε τέτοια ευγνωμοσύνη που δεν μπορούσες να το βγάλεις στο δρόμο και να το εγκαταλείψεις. Αποφάσισα λοιπόν ότι μια και η Πίσσα είχε χαθεί, στη θέση της ας έμενε το νέο σκυλάκι. Το βάφτισα Μαυρούκα, επειδή και αυτό ήταν μαύρο. Έτσι λοιπόν η Μαυρούκα μονιμοποιήθηκε. Πέρασε κάποιο διάστημα, περίπου ένας μήνας, και ένα βράδυ, κτυπάει το κουδούνι του σπιτιού και εμφανίζεται μια γειτόνισσα με την Πίσσα αγκαλιά, την είχε βρει να τριγυρνάει στην γειτονία και την περιμάζεψε. Η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη με την ανέλπιστη επιστροφή της Πίσσας.

Φυσικά προβληματίστηκα με το γεγονός ότι από ένα σκυλί, τον Νάξο, τώρα βρέθηκα με τρία σκυλιά. Σκέφτηκα να βρω κάποιον να του έδινα τουλάχιστον ένα από τα δυο μαύρα. Δεν μπορούσα όμως να πάρω αυτή την απόφαση, γιατί αυτά και τα δυο ήταν αξιαγάπητα και δεν σου αφήναν καμία επιλογή.

Έτσι λοιπόν, υιοθετήθηκαν και τα δύο σκυλιά. Από τότε, εκτός από τον Νάξο, η Πίσσα και η Μαυρούκα με ακολουθούν πάντα στα ταξίδια μου.

 

Ο Νάξος, η Πίσσα και η Μαυρούκα. Εν όψει απόπλου, επειδή τα τετράποδα βρίσκονται σε υπερδιέγερση, δένονται για να μην μπερδεύονται στα πόδια μας, μέχρι να βγούμε από το λιμάνι.

Γλυφάδα, Ιούνιος 2007

(Φωτογραφικό αρχείο Νίκου Ε. Ρηγινού)

 

H Πίσσα στην “Φανερωμένη”.

Ιόνιο, Αύγουστος 2009

(Φωτογραφικό αρχείο Νίκου Ε. Ρηγινού)

 

 

Η Μαυρούκα στην “Φανερωμένη”.

Κορινθιακός κόλπος , Αύγουστος 2009

(Φωτογραφικό αρχείο Νίκου Ε. Ρηγινού)