Ναυπηγείο Κουπετώρη
Το Ναυπηγείο “Κουπετώρη” είναι ένα παραδοσιακό ναυπηγείο, το οποίο λειτουργεί από το 1920 και πλέον έχει περάσει στα χέρια της τρίτης γενιάς της οικογενείας Κουπετώρη.
Δημιουργήθηκε από τον ναυτικό Δημήτρη Κουπετώρη, αρχικά στη θέση που είναι σήμερα ο Ναυτικός Όμιλος Σαλαμίνας. Ο Δημήτρης Κουπετώρης είχε οκτώ παιδιά, τους : Βαγγέλη, Νίκο, Λευτέρη, Σπύρο, Ολυμπία, Κυριακούλα, Ελευθερία και Παρασκευή. Επειδή όμως ο τόπος ήταν ελώδης, και κάποιο από τα παιδιά του έπαθε ελονοσία, μετά από λίγα χρόνια, το ναυπηγείο μεταφέρθηκε στο σημείο που είναι σήμερα, δηλαδή λίγο δυτικότερα από το πρώτο ναυπηγείο.
Το σπίτι τους ήταν πέτρινο, μέσα στο ναυπηγείο και αποτελούνταν από δύο δωμάτια. Υπήρχε επίσης ένα υπόστεγο το οποίο ήταν το κυρίως ναυπηγείο όπου κατασκευάζονταν οι βάρκες και τα καϊκια. Επίσης, υπήρχε ένα φουρνάκι εξωτερικό και ένα πηγάδι. Η τουαλέτα ήταν ξύλινη σε μια προβλήτα μέσα στο νερό.
Όλα τα παιδιά εργάζονταν εκεί. Ακόμα και τα κορίτσια βοηθούσαν στον χειροκίνητο μάγγανο, ο οποίος χρησιμοποιείτο για την ανέλκυση των καϊκιών.
Ο μάστρο-Βαγγέλης ήταν ο μεγαλύτερος γιός, γενημμένος το 1918. Είχε ειδικότητα στην τοποθέτηση των μηχανών. Όταν εγώ πήγα το καϊκι πρώτη φορά στο ναυπηγείο, ο Βαγγέλης ήταν πλέον συνταξιούχος και δεν εργαζόταν. Ήταν όμως φίλος με τον μάστρο-Πάχο και έχει συμμετάσχει σε διάφορα τσιμπούσια μαζί μας. Δυστυχώς δεν βρίσκεται πια στη ζωή.
Ο Νίκος, ήταν και αυτός συνταξιούχος την εποχή εκείνη. Ούτε αυτός βρίσκεται σήμερα στη ζωή.
Ο Λευτέρης δεν εργαζόταν κανονικά στο καρνάγιο αλλά βοηθούσε πότε-πότε, συμβουλευτικά. Είχε μια ωραία γαϊτα (παραλλαγή μικρού τρεχαντηριού) με την οποία πήγαινε πολύ τακτικά για ψάρεμα. Και αυτός συμμετείχε σε αρκετά τραπεζώματα. Τον συμπαθούσα πολύ και πάντοτε είχε έναν καλό λόγο να πει. Πέθανε τελευταίως.
Ο μάστρο-Σπύρος, εργαζόταν κανονικά στο καρνάγιο και ήταν εξαιρετικός καραβομαραγκός. Έχει πρωτοστατήσει στην αλλαγή της καρένας της “Φανερωμένης”. Μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής. Έχει πλέον αποτραβηχτεί από την ενεργό υπηρεσία.
Από τα κορίτσια, η κυρία Παρασκευή είχε ένα καφενείο - ψαροταβέρνα μέσα στο ναυπηγείο, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα και στο οποίο έχουν γίνει πολλά τραπεζώματα με σχεδόν όλους τους συντελεστές της “Φανερωμένης”.
Η κυρία Κυριακούλα, είχε δύο παιδιά. Τον Γιώργο Καραγιάννη, ο οποίος συμμετείχε στο δυναμικό του ναυπηγείου και είναι καραβομαραγκός-επιπλοποιός και την Χριστίνα. Η Χριστίνα είναι παντρεμένη με τον Δημήτρη Πράσινο, ο οποίος επίσης συμμετείχε στο ναυπηγείο. Άνθρωπος με μεγάλη αντίληψη και ικανότητες.
Η τρίτη γενιά αποτελείται από τα παιδιά του Βαγγέλη Μίμη και Μάνο, τον γιό του Λευτέρη Τίτο και τον γιό του μάστρο-Σπύρου, Δημητράκη. Επίσης, από τον γιό της Χριστίνας Καραγιάννη και του Δημήτρη Πράσινου, Γιάννη.
Το ναυπηγείο Κουπετώρη έχει καλή φήμη σε όλη την Ελλάδα, ιδίως στους παλαιότερους ναυτικούς, και έρχονταν από όλη την Ελλάδα για ναυπηγήσεις και επισκευές σκαφών.
Σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος του ναυπηγείου, το οποίο παραμένει στην οικογένεια Κουπετώρη, έχει εκσυγχρονιστεί και λειτουργεί με υδραυλικό μηχάνημα trailer το οποίο ανελκύει τα σκάφη και απαρτίζεται από τους Μίμη, Μάνο, Τίτο και Δημητράκη Κουπετώρη. Εν των μεταξύ, το μικρότερο μέρος, λειτουργεί ως παραδοσιακό καρνάγιο, τραβώντας σκάφη με βάζα και απαρτίζεται από τον Δημήτρη Πράσινο, τον γιο του Γιάννη και τον Γιώργο Καραγιάννη.
Σαλαμίνα, Απρίλιος 2009
(Φωτογραφικό αρχείο Νίκου Ε. Ρηγινού)
Με όλους διατηρώ πολύ καλές σχέσεις, και κάθε χρόνο τραβάω την “Φανερωμένη” στο ναυπηγείο τους.
Σημείωση: Πληροφορίες για το ανωτέρω κείμενο μου της έδωσε ο Μίμης Κουπετώρης στο καρνάγιο τους, τον Φεβρουάριο του 2009.
Σαλαμίνα, Απρίλιος 2009
(Φωτογραφικό αρχείο Νίκου Ε. Ρηγινού)