Έψαχνα να βρω τα κατάλληλα δένδρα για τα κατάρτια σε διάφορα μέρη της Ελλάδος για αρκετό διάστημα, κυρίως σε ορεινές τοποθεσίες όπου γίνεται υλοτόμηση, ωστόσο χωρίς επιτυχία.

Κάποιος μου έδωσε την πληροφορία ότι στην Σύρο, επειδή υπήρχε ναυπηγική δραστηριότητα θα μπορούσα να βρω κορμούς κυπαρισσιών για τα κατάρτια και πιο συγκεκριμένα, στο ξακουστό ναυπηγείο των “Αδελφών Μαυρίκων” έχουν ορισμένα κατάρτια έτοιμα, τα οποία έχουν ξεμείνει από παλιές ναυπηγήσεις. Έτσι, αποφασίζω να πάω στη Σύρο. Ακούει ο μάστρο-Πάχος για Σύρο και αμέσως ενθουσιάζεται και μου προτείνει αν θέλω να με συνοδεύσει. Ξεκινάμε λοιπόν τον Δεκέμβριο του 1987 παρέα για την Σύρο. Μας ακολούθησαν ο γιος του μάστρο-Πάχου Γιώργος, και ο Θανάσης Δρίτσουλας.

Το ταξίδι αυτό θα μου μείνει αξέχαστο. Ο μάστρο-Πάχος είχε μείνει στην Σύρο ένα μεγάλο διάστημα γιατί είχε αναλάβει πριν από χρόνια την ναυπήγηση ενός σκάφους για λογαριασμό ενός ευκατάστατου βιομηχάνου της Σύρου, του κυρίου Μπαρμπέτα, με τον οποίο ήταν φίλοι. Η ναυπήγηση είχε γίνει στο ναυπηγείο των “Αδελφών Μαυρίκων” (Γιώργη, Νηρέα και Άρη) με τους οποίους ο μάστρο-Πάχος ήταν συνδεδεμένος.

 

 

Άλλες φιλίες του μάστρο-Πάχου ήταν ο Γιώργος Ωρολογάς, ο οποίος θεωρείται από τους πιο έγκυρους κατασκευαστές μοντέλων,

 

 

οι αδελφοί Τζανής και Μιχάλης Βλάμης με δικό τους αξιόλογο ναυπηγείο,

 

 

ο ανιψιός του Γιώργου Ωρολογά, Λευτέρης Μπογιατζόπουλος, ο όποιος διατηρεί μέχρι σήμερα ένα κατάστημα ναυτιλιακών ειδών που ανήκε στον Γιώργο Ωρολογά, στο οποίο βρίσκει κανείς ότι μπορεί να φανταστεί.

Με τέτοιο κύκλο γνωριμιών περάσαμε αξέχαστα, από ταβέρνα σε ταβέρνα και από ιστορία σε ιστορία από τα παλιά, με αποκορύφωμα βέβαια την ιστορική ταβέρνα του “Λιλή” όπου ο μάστρο-Πάχος είχε την τιμητική του λόγω παλαιάς φιλίας με τον ιδιοκτήτη. Στην ταβέρνα αυτή κάποτε τραγουδούσε ο Μάρκος Βαμβακάρης. Πήγαμε για μια μέρα και καθίσαμε μια εβδομάδα.

Τα κατάρτια πράγματι υπήρχαν στο “Ναυπηγείο Μαυρίκου” αλλά δεν είχαν τις προδιαγραφές που θέλαμε.

Στο ναυπηγείο, μεταξύ άλλων αξιοθέατων, πρόσεξα ένα εγκαταλελειμμένο Πέραμα καμιά εικοσαριά μέτρα. Αμέσως ενδιαφέρθηκα και μου είπαν την ιστορία του. Το σκάφος ανήκε στον καραβοκύρη Μπόνη από την Μύκονο, ο οποίος στη διάρκεια της κατοχής, για να μην επιτάξουν το σκάφος οι Γερμανοί το πήγε σε κάποιον όρμο της Μυκόνου και αφού το γέμισε πέτρες από τη θάλασσα, το βούλιαξε. Μετά την απελευθέρωση έβγαλε τις πέτρες και το σκάφος αναδύθηκε και έτσι το έσωσε.

Το όνομα του σκάφους ήταν “Ευαγγελίστρια”.

 

 

 

 

 

Ήταν το γνωστό “ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ” το οποίο μετά από μερικά χρόνια αγόρασε ο εφοπλιστής κύριος Γιώργος Δρακόπουλος, και το ανακατασκεύασε. Στη διάρκεια της ανακατασκευής, επισκέφθηκε μάλιστα την “Φανερωμένη”, με σκοπό να ανταλλάξει μαζί μου ιδέες και πληροφορίες για το έργο της “Ευαγγελίστριας”.

Σήμερα το σκάφος ανήκει στο “Ναυτικό Μουσείο Αιγαίου” της Μυκόνου και βρίσκεται ως μουσειακό είδος δίπλα στο Πλοίο Μουσείο “Θωρηκτό Γ. Αβέρωφ” στο Tροκαντερό, Παλαιού Φαλήρου.