Αντικατάσταση της Καρένας

Όπως αναφέρω και στο ιστορικό, «Το 1992 αποφάσισα να αλλάξω την καρένα για δύο λόγους. Ο ένας ήταν ότι οι παλαιές σιδερένιες τζαβέτες είχαν οξειδωθεί σε επικίνδυνο βαθμό και ο άλλος ότι ήθελα να προσθέσω στην καρένα έρμα ώστε το σκάφος να πλέει πιο σταθερά με την ιστιοφορία. Η εργασία αυτή έγινε στο ναυπηγείο Κουπετώρη στη Σαλαμίνα με μεγάλη επιτυχία και τοποθετήθηκε μία μονοκόμματη καρένα και μία κόντρα-καρένα από τέσσερα κομμάτια μολύβι με συνολικό βάρος 1000 κιλά».

Όταν αποφάσισα να αλλάξω την καρένα του σκάφους, επειδή επρόκειτο για έργο πολύ σοβαρό, με απασχολούσε ποιο ναυπηγείο θα ήταν το πιο κατάλληλο για αυτή την εργασία. Η πρώτη μου επιλογή ήταν φυσικά ο μάστρο-Πάχος Παπαστεφάνου, ο οποίος μαζί με τον γιο του Γιώργο είχαν φέρει εις πέρας όλη την προηγούμενη ανακατασκευή και είχα πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στη δουλειά τους. Το πρόβλημα όμως που ανέκυψε ήταν ότι το εργαστήριό τους δεν είναι «επάνω στη θάλασσα» ενώ για το έργο αυτό, θα έπρεπε το σκάφος να βρίσκεται σε ένα τέτοιο ναυπηγείο.

Σκεφτήκαμε να βρούμε κάποιο ναυπηγείο το οποίο θα μας παραχωρούσε τον χώρο, έτσι ώστε να εκτελεστεί το έργο με αυτόν τον συνδυασμό. Δεν ήταν εύκολο να συμπέσουν αυτές οι προϋποθέσεις. Ξεκίνησα λοιπόν μια έρευνα, και πήγα σε διάφορα μέρη της Ελλάδος όπου υπήρχαν ναυπηγεία για τον σκοπό αυτό. Επισκέφθηκα την Σύρο, την Σάμο, την Πάτμο, την Χαλκιδική την Κοιλάδα Αργολίδος, την Αίγινα, και το Πέραμα στον Πειραιά. Κατέληξα στην Σαλαμίνα, στο ναυπηγείο Κουπετώρη με το οποίο ήδη συνεργαζόμουν αφού εκεί ανέλκυα το σκάφος κάθε χρόνο και οι άνθρωποι εκεί είχαν κερδίσει την εμπιστοσύνη μου. Επιπλέον, είχα την έγκριση του μάστρο-Πάχου για αυτή την επιλογή.

Έτσι λοιπόν η "Φανερωμένη" τραβήχτηκε στο ναυπηγείο Κουπετώρη και ξεκίνησε το έργο.

Εξ αιτίας αυτού του έργου έβγαλα άσπρα μαλλιά. Θα εξηγήσω γιατί: Όταν ξηλώθηκε η παλιά καρένα, το τουρέλο (το πρώτο μαδέρι του πετσώματος ξεκινώντας από την καρένα) και ο καβαλάρης (το δεύτερο μαδέρι του πετσώματος ξεκινώντας από την καρένα), το σκάφος πλέον στηρίζονταν μόνον στα μπουντέλια (πάσσαλοι στήριξης) και έχασκαν από κάτω τα στραβόξυλα (οι νομείς). Αντικρίζοντας αυτή την εικόνα με κυρίευσε ένα δέος και εκείνη τη στιγμή κυριάρχησαν οι σκέψεις ότι ως εδώ ήταν η ζωή της "Φανερωμένης", το σκάφος δεν πρόκειται να πλεύσει ξανά, το έργο αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, έμπλεξα πολύ άσχημα και ήταν μεγάλη ανοησία που αποτόλμησα αυτό το εγχείρημα.

Η παλιά καρένα της "Φανερωμένης" έχει αφαιρεθεί. Οι νομείς χάσκουν και το θέαμα σου δημιουργεί μαύρες σκέψεις.

Ν. Σαλαμίνα, Φεβρουάριος 1992

(Φωτογραφικό αρχείο Νίκου Ε. Ρηγινού)



Έχασα τον ύπνο μου από την αγωνία, και δημιουργήθηκε η ακόλουθη κατάσταση. Ξυπνούσα κάθε μέρα στις 05:00 το πρωί, να ετοιμαστώ, να φύγω, να πάω στο Πέραμα, να πάρω το Φέρυ-μπωτ για Σαλαμίνα, να πάω στο Ναυπηγείο και να είμαι εκεί 08:00 πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε εργασία, ώστε να είμαι παρών και να έχω ιδία αντίληψη για κάθε λεπτομέρεια. Αποφασίσαμε η καρένα, το τουρέλο και ο καβαλάρης να αντικατασταθούν από ξύλο Iρόκο. Επιθυμία μου ήταν η καρένα να είναι από ένα κομμάτι ξύλου και όχι να αποτελείται από δυο ξύλα ενωμένα με παρέλα όπως συνηθίζεται.

 

Στο σχέδιο αυτό φαίνεται πως γίνεται η ένωση της καρένας με παρέλα.

Σχέδιο : Ελίνα Ντάλλας


Οι άνθρωποι του ναυπηγείου μου είπαν ότι δύσκολα θα βρεθεί ξύλο από Iρόκο, μονοκόμματο, διαστάσεων που απαιτούνταν για την καρένα, αλλά θα προσπαθήσουν. Μετά από κάποιο διάστημα, παρόλη την δική μου επιμονή, μου δήλωσαν ότι το θέμα το εξήντλησαν και δεν υπάρχει πουθενά ξύλο στις διαστάσεις που απαιτούνταν. Τότε πήρα το θέμα πατριωτικά και τους είπα ότι θα ψάξω και εγώ. Άρχισα λοιπόν ατελείωτα τηλεφωνήματα – δεν υπήρχε τότε internet –ερευνώντας για το πολυπόθητο ξύλο. Ψάχνοντας πολλές ημέρες από τον Άννα στον Καϊάφα κατέληξα σε κάποιον ξυλέμπορο στην Θεσσαλονίκη ο οποίος είχε πράγματι το αντικείμενο το πόθου. Όταν δήλωσα στο ναυπηγείο ότι βρέθηκε, δεν με πίστευαν μέχρι που τελικά το δοκάρι αυτό έφθασε στην Σαλαμίνα και ξεφορτώθηκε με γερανό στο ναυπηγείο Κουπετώρη.

Το μεγάλο δοκάρι, από ιρόκο, για την κατασκευή της καρένας έχει φθάσει από την Θεσσαλονίκη. Έξω ακριβώς από το ναυπηγείο Κουπετώρη στην Σαλαμίνα.

Ν. Σαλαμίνα, Φεβρουάριος 1992

(Φωτογραφικό αρχείο Νίκου Ε. Ρηγινού)


Κατόπιν αυτού, ανέβηκαν οι μετοχές μου στα μάτια των Κοπετωραίων.

Η επόμενη ενέργεια ήταν το μεγάλο δοκάρι να μετατραπεί σε καρένα που θα έπρεπε να έχει εγκοπές στις οποίες θα θηλύκωναν ακριβώς οι νομείς. Η εφαρμογή έπρεπε να είναι τέλεια. Το έργο μου φαινόταν σχεδόν ακατόρθωτο και είχα χάσει τον ύπνο μου.

Εδώ φάνηκε η αξία της οικογένειας Κουπετώρη. Στο έργο αυτό εργάστηκε όλη η οικογένεια μαζί. Εργαστήκαν με ζήλο, αξιοποιώντας την συσσωρευμένη τέχνη του καραβομαραγκού που είχαν αποκτήσει όλα τα χρόνια. Πρωτομάστορες ήταν η δεύτερη γενιά της οικογένειας, οι άξιοι καραβομαραγκοί Μάστρο-Σπύρος Κουπετώρης, Δημήτρης Πράσινος και Γιώργος Καραγιάννης. Από την τρίτη γενιά οι Μίμης, Μάνος, Τίτος και Δημητράκης Κουπετώρης και ο Γιάννης Πράσινος.

Τελικά, το μεγάλο δοκάρι πράγματι μεταμορφώθηκε σε καρένα και η εφαρμογή ήταν τέλεια. Δεν πίστευα στα μάτια μου.

Παραθέτω σειρά φωτογραφιών για να γίνει αντιληπτό και το έργο αυτό.